Bureau Marjoke

Doorgebogen

Mensen zonder sterke maag kunnen beter deze blog niet lezen. Ik ben afgelopen donderdag doorgebogen. Niet mijn lijf, maar mijn knie. Na mijn volledige knieprothese operatie van afgelopen januari kwam mijn been niet verder dan 90 graden. Wat ik ook deed aan oefeningen, sportschool, fietsen en fysio- en oedeemtherapie, het werd de afgelopen weken niet veel beter. Al twee keer had ik als een zwaard van Damocles de gevreesde term ‘doorbuigen’ al gehoord van mijn chirurg. Tot twee keer toe kreeg ik uitstel. Maar nu merkte ik aan mijzelf dat ik gedwongen werd tot overgave.

Afgelopen woensdag opnieuw een consult bij de orthopeed, die mij als ideale kandidaat zag voor het doorbuigen. Niks geen twijfel, ik kon morgen terecht. Morgen…??!! Daar wilde ik eigenlijk wel even over denken. Ik kreeg drie uur bedenktijd waarin ik natuurlijk Hans belde en met hem overlegde. Maar uiteindelijk moest ik natuurlijk toch zelf beslissen. Weer naar het ziekenhuis, weer onder narcose met ruggenprik, weer opknappen, weer pijn.

Maar zou ik mezelf niet zijn als ik er niet alles aan gedaan had? Ik wilde toch profijt hebben van alle ellende na de operatie en niet met een stijf been door het leven gaan?

Het maakte mijn beslissing makkelijker dat ik meteen de volgende dag aan de beurt was. Het doorbuigen doen de specialisten op de verkoever-afdeling van het ziekenhuis en ze doen het even tussen twee operaties door. “Even in de koffiepauze”, volgens de orthopeed.
Dus gingen wij donderdag jl. weer naar Delft. Werd weer een operatieschortje aangedaan, weer een ruggenprik en vervolgens wachten op de chirurg. Opeens stond hij voor me; pakte mijn been -huh, was dat mijn been?- en boog deze helemaal naar voren. Krak, krak hoorde ik, een heel griezelig geluid. “Dat is precies wat ik wil horen”, zei de chirurg. “Prima, nu rustig bijkomen en morgen meteen als een wilde oefenen, oefenen en nog eens oefenen”. Dat is niet aan dovemansoren gezegd. Het duurde nog wel een aantal uren voordat het gevoel in mijn benen weer terug was. Na een plas en rustig in de rolstoel met de krukken naar huis. En natuurlijk meteen aan de paracetamol en diclofenac. Dat moet ik nu even nemen om door de pijn heen te oefenen. Het is nu dinsdag en ik moet zeggen ik kom alweer een heel eind verder als vorige week. Uiteindelijk was het dus toch een goede beslissing. Alleen ga ik nu weer verder met een intensief traject van fysiotherapie en ben ik dus nog steeds de hele dag met mezelf bezig; voornamelijk met doorbuigen.