Bureau Marjoke

Troef

Als je alle troeven in handen hebt ben je heel goed bezig. Dat wist ik natuurlijk al lang, maar wat troeven in werkelijkheid waren wist ik niet. Ik kan namelijk niet klaverjassen. “Wat, kun jij niet klaverjassen? Dan ben je geen echte Westlander”, zei een vriend van ons enkele maanden geleden. Het toeval wil dat hij in Monster klaverjas-les geeft en er blijkt veel belangstelling voor te zijn. In zes lessen leer je het spel doorgronden en spelen. Hans en ik hadden er meteen zin in. Met in mijn achterhoofd het ‘niet-Westlander-zijn’ dat mij natuurlijk enorm stak. Daarom gingen wij donderdagavond naar de eerste les.

Ik weet wel waarom ik het nooit geleerd heb. Op de middelbare school werd ontzettend veel gekaart door de jongens. Dat vonden wij meiden natuurlijk niet zo leuk, want dat betekende dat er geen aandacht was voor ons. Later heb ik veel gekaart bij mijn familie en vrienden in Poeldijk. Maar dat waren meer kaartspelen voor grote gezelschappen, zoals hartenjagen, jokeren en duizenden. Ik leerde het kaarten bij grote katholieke gezinnen waar het een geliefde tijdspassering was op zondag en op verjaardagen. Thuis werd bij ons nooit gekaart. Ik kan het me in ieder geval niet herinneren. Hoogstens een potje patience.

Mijn opa vond het een ‘spel van de duivel’. Toen er in de oorlog soldaten werden ingekwartierd in zijn bollenschuur heeft mijn vader (toen nog een jongetje) echter een keertje door een raam gekeken en zag mijn opa met veel plezier met de soldaten kaarten.

Maar ik dwaal af.

Het klaverjassen onder de knie krijgen is nog lang niet zo makkelijk. Je moet goed opletten waar de troeven zitten, met je maat samenwerken en natuurlijk punten tellen. Dat valt nog niet mee als je net weet hoe de volgorde van de kaarten is. Maar ik moet zeggen, ik heb er wel lol in. Afgelopen zaterdag bleken vrienden van ons ook goed te kunnen kaarten en na het eten kwam het spel op tafel. Om halfeen hadden we twee ‘bomen’ gedaan. WIJ hadden af en toe troef; maar ZIJ wonnen de ‘Roem’.