Sint

Sinterklaas ken ik al mijn leven lang. En Sinterklaas kent mij ook. Dat weet ik zeker.

Vroeger vierden wij Sinterklaas met de familie van mijn vader. We kwamen bij elkaar bij tante Jo en oom Dick, die hadden een echte open haard. Dus dat maakte al de verhalen meteen veel echter dan bij ons thuis waar we onze schoen voor de verwarming zetten.

Sinterklaas kwam daar met een heel eng masker en een rode deken. Ik ben nog een keer per ongeluk naar de wc gegaan en zag dat mijn nicht Loes als Sint werd aangekleed. Gek genoeg herkende ik haar helemaal niet en bleef de mythe rond de Sint in stand.

Zwarte Piet herkende ik ook niet. Ik vond het ook niet gek dat mijn zus opeens spoorloos verdwenen was als Zwarte Piet kwam. Zo zie je maar dat je kinderen veel op de mouw kunt spelden.

Jaren later werkte ik voor de stichting De Westlandse Druif en verzon ik dat het wel leuk zou zijn als Sinterklaas ons bouwbord aan de ‘s-Gravenzandseweg in Monster zou onthullen. Ik maakte voor de Sint een echte bouwhelm inclusief een rood kruis met edelstenen.

Nou was het in 2002 erg nat geweest en het bouwland dat helemaal braak lag was absoluut onbegaanbaar. Ik wees de mannen die het bord moesten plaatsen de weg en zakte twintig centimeter weg in de modder. Ze hebben mij er met twee man uit moeten trekken.

Daarom moest het bord aan de rand van het perceel komen en de gasten langs de drukke verkeersweg naar het bord toelopen.

Sinterklaas kreeg de eer om het bord te onthullen en ik weet nog dat het in alle kranten stond.

Weer jaren later werkte ik in Honselersdijk. Sinterklaas reed in een koetsje door de Dijkstraat en natuurlijk ging ik even kijken. Het is toch altijd weer even een moment van ontroering. Tenminste wel bij mij. Groot was mijn verbazing dat ik de Sint toch echt in het voorbijgaan  hoorde zeggen: “Hallo, Marjoke”!

Dat heeft mijn geloof weer versterkt. Al weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet wie het is geweest; natuurlijk het was Sinterklaas.