Dagboek

Tijdens een tv-programma hoorde ik dat er een nieuw format was geschreven voor een programma waarin mensen voorlezen uit hun ‘puber’ dagboek. Hilarisch zou het zijn, de eerste kus, de eerste keer seks en al je kalverliefdes op de buis. Ook ik heb heel veel van dergelijke dagboeken liggen. Als puber geschreven vanaf de eerste klas MAVO, zeg maar vanaf mijn dertiende tot en met mijn zestiende. En ik schreef iedere dag. Dikke schriften van de HEMA staan vol gekliederd met mijn ontboezemingen. Voor feesten en fuiven (in die tijd bijna wekelijks) schreef ik in een speciaal dagboek dat zogenaamd op slot kon. Want stel je voor dat iemand het zou kunnen lezen…

Dat willen ze nu dus helemaal openbreken tijdens dat programma. En volgens de samenstelster van het programma heeft zij bij het maken constant de slappe lach gehad. Interessant, het lijkt me alleen voor een puber dus geen goed programma om naar te kijken. Als je in deze onzekere tijd verkeert zit je niet echt te wachten op iemand die je keihard om je onzekerheden uitlacht.

De dagboeken van mij hebben ook zeker humoristische verhalen. Als er een prototype van een puber bestaat heb ik echt alle aspecten in me gehad. Een enorme drang naar vrijheid, extreem liefdesverdriet, geldzorgen, boosheid maar ook heel veel geluk. Voor dat laatste hebben mijn ouders gezorgd. Als ik op het punt stond van weglopen grepen ze me vast en lieten me niet gaan. Ze vertelden me dat ik ‘later’ hen dankbaar zou zijn voor deze levenslessen. En ze hebben gelijk gekregen.

En zo zou ik met mijn dagboeken ook wel een avond kunnen vullen, maar dat ga ik zeker niet doen. Het zijn geen verhalen waar ik me voor schaam, maar wel verhalen die alleen van mij zijn.