Psycholoog

Voor het eerst van mijn leven ben ik naar een psycholoog geweest. Wel met het stemmetje van mijn vader in mijn hoofd; “Wat een onzin”. Mijn ouders waren meer van ‘niet gaan zitten sippen maar gaan als een speer’. Daar is niets mis mee en dat heb ik ook heel vaak gedaan. Alleen gebeuren er soms dingen in je leven die je even niet meer op een rijtje hebt. Dat was bij mij ook na de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Toch was ik al weer aardig uit mijn dalletje getrokken, met name door mijn omgeving. Daarnaast heb ik een motto en dat is: van iedere dag iets maken ongeacht wat. Of te wel Carpe Diem.

Mijn psycholoog -mij aangeboden door het ziekenhuis- was het roerend met mij eens dus die slag had ik alvast gewonnen. Daarnaast zag zij na een gesprek van een uur geen reden om mij ‘aan te nemen’ als cliënt. Met ander woorden; ik ben goed zoals ik ben.

Terugrijdend uit het ziekenhuis voelde ik me nog beter. Ik ben te goed voor een psycholoog, hoe fijn is dat!

Misschien had mijn vader toch gelijk als hij op dergelijke therapeuten zat te foeteren. Het zit in mijn genen om geen doemdenker te zijn en niet bij de pakken te gaan neerzitten. Daarnaast kan ik bouwen op een grote groep mensen die altijd weer bereid zijn om mijn verhalen aan te horen. Zij zijn eigenlijk mijn echte psychologen. Omdat ik het misschien niet altijd zeg, zeg ik het nu: bedankt hiervoor.