Oma

Wat is dat toch; oma zijn. Dat ben je meteen als je je kleinkind in je armen krijgt. Een heel bijzonder moment. Ik heb het inmiddels ook al mee mogen maken en ik vind dat alle cliches rond het oma-zijn waar zijn. Je bent meteen verliefd op zo’n kleinkind. Je eerste is natuurlijk heel speciaal. Opeens weet je weer hoe een baby ruikt en hoe je zo’n wurm vast moet houden. Alle hormonen gaan weer werken. Ik kreeg zelfs pijn in mijn borsten als ik haar bij mijn schoondochter zag drinken. Heel bijzonder allemaal. Maar een baby wordt al heel snel groot en inmiddels is onze kleine Julia al bijna twee jaar. Als ze bij ons komt loopt ze linia recta door naar de keuken om daar haar krentjes te pakken. Ze weet feilloos de weg. Eerst de lade open en het doosje pakken en dan in de andere lade een bakje. Daarna komt ze triomfantelijk naar ons toegelopen om het bakje te laten vullen. Het zijn zo de leuke kanten van het opa en oma zijn. Je kunt ze eigenlijk niet genoeg verwennen. Maar wij houden ons in.. Dat is ook een taak van oma en opa zijn. Niet alles mag natuurlijk, maar wel lekker veel.

Onze kleindochter is een groot geschenk en we zijn stapelgek op haar. Ik hoop dat ik haar mag zien opgroeien en dat we nog heel veel leuke dingen kunnen gaan doen. Wat allemaal? Naar de dierentuin, naar musea, een concert, leren haken en breien (heel belangrijk) en natuurlijk veel met haar kletsen over vroeger. Maar voorlopig houden we het nog even bij de krentjes.