Lourdes

Tijdens onze vakantie zijn wij ook in Lourdes geweest. Bijzonder en ondanks dat ik mijzelf niet als een gelovig mens beschouw, heeft het veel indruk op me gemaakt. Waarom? Omdat Lourdes een heel vreemde plek is. De weg naar de grot en kerk bestaat uit winkels en zelfs warenhuizen met kaarsen, Mariabeeldjes (in de meest afgrijselijke kitschvormen), jerrycans voor het water en allerhande andere souvenirs. Het is allemaal een enorme poppenkast. Maar als je daar doorheen kijkt en in de Rozenkrans Basiliek bent geweest krijg je toch een bijzonder gevoel. De kerk is namelijk prachtig zowel binnen als van buiten. In de kerk zijn vijftien scenes van het geheim van de Rozenkrans verbeeld in enorme mozaïeken van ieder 102m2. Het is echt heel mooi gemaakt.

We bezoeken ook de grot en lopen achter mensen aan die constant met hun beide handen de stenen van de grot bevoelen. Wij doen dit niet, ‘wat zouden zij voelen als ze dit doen’, vraag ik mijzelf af. Ook wil ik hier geen kaarsje branden. Het is mij een beetje te veel fabriek. Een hele laan met ‘kaarsenbranders’ en het stinkt er enorm naar kaarsvet (niet zo gek natuurlijk). Nee, mijn kaarsje voor overleden familie heb ik gebrand bij de kerk van Nevers waar we keken naar het –niet vergane- lichaam van de heilige Bernadette. Daar is ook een Mariagrot in het klein nagebouwd en een stuk minder toeristisch.

‘s Avonds gaan we ook nog naar de Lichtprocessie met rondgang, die iedere avond om negen uur begint. Het is druk op het plein. De mensen hebben allemaal een kaars in de hand en er wordt stil gebeden. Vooraan in de stoet zitten oude mensen en zieken in een soort van grote gehandicaptenkarren. Met voor en achter zich een vrijwilliger. Het is een bijzonder gezicht. Wat gaat er door deze mensen heen? Om ons heen horen we heel veel diverse talen. ‘Ave, ave Maria’, klinkt uit duizenden kelen terwijl de kaars (met kapje) omhoog wordt gehouden. Wij zijn er ook stil van. Ik vind het ook ontroerend. De mis wordt opgezegd in verschillende talen maar ik voel geen bezieling. Dat zag ik ook niet in de priesters die rondliepen. Misschien dachten ze ‘hadden we maar eens een avondje vrij’. Vol indrukken fietsen wij terug naar de camping. Hoelang zal dit nog bestaan, vraag ik mezelf af. Want ik zie onze generatie niet in zo’n karretje zitten. Maar met geloof weet je het natuurlijk nooit.