Al jarenlang doe ik mee met het Poeldijks Dictee. Het dictee wordt altijd gehouden tijdens het Rondje Poeldijk, het dorpsfeest van het gezelligste dorp van het Westland. Nou ja, ik heb er dertig jaar gewoond, dus mag best chauvinistisch zijn vind ik.

Het dictee wordt gehouden in zogenaamde streektaal. Dat houdt eigenlijk in dat je precies zo schrijft zoals je het hoort. Metselen – messele, bijvoorbeeld – bevobbeld, kerk – kerrek enzovoorts. Ooit heeft iemand bedacht dat je het zo moet schrijven en de jury van het Poeldijks Dictee houdt zich daar strikt aan. Logisch natuurlijk om veel discussie te vermijden.

Eenmaal mocht ik het dictee ook winnen. Dat was een glorieus moment. Ik werkte in die tijd nog voor de Westlandsche Courant en dat was bij iedereen in het dorp bekend. Daarom lag er een extra druk op mij om vooral goed mijn best te doen.
Deze eeuwige roem is mij slechts éénmaal gegund en dat was heel leuk. Toch was het ieder jaar weer spannend hoe hoog of laag je zou eindigen.

Maar wat het Poeldijks Dictee uniek maakt is dat wij dit in ‘groepsverband’ doen. Ieder jaar komt mijn nicht Gerda en haar oud-collega Norbert met mij dicteëen (dit woord bestaat vermoedelijk niet, maar nu ik toch bezig ben met taal…). Het is een jaarlijkse reünie en we hebben altijd erg veel lol met z’n drieën. Winnen staat bij ons helemaal niet op de eerste plaats en afkijken bij elkaar doen we ook niet. Dat heeft overigens ook helemaal geen zin, want niemand weet precies hoe je iets schrijft.

Maar er zijn mensen die ik ervan verdenk dat ze ieder jaar opnieuw de woorden bestuderen. Natuurlijk ik wil ook niet afgaan en zit meestal bij de eerste tien. Dit jaar overigens niet. De winnaar (een oud-collega van mij van de krant) had 10 fouten, nummer tien had er 15. Gerda en ik allebei 18 fout, dus dat was goed te doen. De prijzen naast de eeuwige roem zijn ook ieder jaar hetzelfde; een bos bloemen, snoeptomaatjes, een orchidee, een kladblok. Alles gesponsord door lokale ondernemers.

Jammer dat dit jaar het dictee voor de laatste keer gehouden wordt. En dat met zo’n kleine zestig deelnemers is er toch animo genoeg. Hopelijk staat er weer iemand op die het dictee nieuw leven inblaast. Het is veel te leuk om mee te doen.

Ik hoop krek op een nieuw Weslands dictee in de Poelekse taal. De Poelekse taal is veel te sjiek de fiebel om velore te gaan. Volgend jaar dus weer?