Sollicitatie

Omdat ik naast mijn één-vrouws-bedrijf ‘Bureau Marjoke’ geen vaste baan heb solliciteer ik regelmatig. Met een sollicitatie krijg je toch steeds weer even die flush van ‘hoor ik er nog bij’ en/of ‘ben ik nog interessant’ voor de werkzame gemeenschap. Het schrijven van de brief vind ik het leukste. Even goed kijken wat er allemaal gevraagd wordt en dan in één keer die brief eruit knallen. Het lukt me best goed, vind ik zelf.

Het versturen vereist enige discipline. Na laten lezen aan een ‘onafhankelijk’ persoon, fouten incasseren en natuurlijk verbeteren. Dan de bijgevoegde C.V. nog eens goed doorlezen. Staat er genoeg in en geeft het een goed beeld van mijn persoontje. Regelmatig ‘pimp’ ik mijn C.V. weer op met nieuwe activiteiten en aanvullingen en natuurlijk een recente foto.

Mijn sollicitaties vroeger verliepen altijd perfect. Ik solliciteerde of werd gevraagd. Als ik op gesprek kwam was ik relaxt, maakte een zeer goede indruk en werd meteen aangenomen of in ieder geval kwam ik een ronde verder.

Hoe anders is het tegenwoordig. Veel sollicitatiegesprekken heb ik niet gehad de afgelopen jaren, eigenlijk maar één. Doodgewoon omdat ik niet werd uitgenodigd. Daar kun je op verschillende manieren over denken; A: mijn brief is niet goed of B: Ik ben niet goed.

Nu vind ik zelf mijn brieven wel goed. Ik probeer steeds op een luchtige manier te laten zien hoe ik in het leven sta, wat ik allemaal kan en wat ik zou kunnen leren. Ik zeg maar zo: “Wat ik niet kan, kan ik leren”. Natuurlijk heb ik mijn leeftijd niet mee, maar ik denk maar zo; ik heb wel een schat aan ervaring.

Na het versturen van de brief komt het wachten. En dat kan heel lang duren. Ondertussen zie ik weer een nieuwe leuke vacature en begint het fantaseren van het begin af aan. Solliciteren is eigenlijk een loterij en het wachten is op de hoofdprijs.