Bureau Marjoke

De computer deed een tiental jaren geleden zijn intrede in huize van Baalen. Ik kan zelfs zeggen dat mijn vader eerder op internet zat dan ik zelf. Hij had best wel eens problemen met de computer en dan gingen we op vrijdagmorgen even naar boven om –zoals pa dat zei- te rommelen. Hij liet het nooit zomaar gebeuren, maar keek altijd goed wat ik deed, zodat hij het een volgende keer niet hoefde te vragen.

Na verloop van tijd ging mijn vader herinneringen op papier zetten. Hij schreef deze kleine columns onder de naam ‘Enter’.

Wij kregen deze ‘Enters’ regelmatig toegezonden en moesten lachen om de humor en het feit dat we zelf ook vaak voor kwamen in de overdenkingen. De afgelopen dagen hebben wij elkaar ‘enters’ voorgelezen en erg gelachen. We zullen ze nu extra koesteren als herinnering aan een uniek persoon.

Zelf wilde ik voor deze gelegenheid een Enter schrijven voor pa en ik zou er wel meer dan honderd kunnen maken om al de herinneringen aan een gelukkige jeugd te beschrijven.

Ik noem het Twee stapjes in één grote.

Het is algemeen bekend dat ik al jaren gek ben van alles wat met Westlandse druiven te maken heeft. Ik heb er zelfs mijn werk van kunnen maken om bij te dragen aan het behoud van ons prachtige streekproduct.

Voor pa waren mijn gesprekken over de druif altijd leuk en boeiend. Maar hij heeft in een heel pril stadium al door laten schemeren dat hij er niet in zou gaan werken als vrijwilliger. Maar een liefhebber van de oogst is hij tot op het laatst toe gebleven. Zelf in het ziekenhuis waren de Westlandse druiven (die nog niemand had) een traktatie.

Ik zeg altijd dat de druif in mijn genen zit. Ik heb het bij mijn geboorte meegekregen. Ook het ontzag voor de druif werd mij met de paplepel ingegeven. Zo vertel ik tijdens de rondleidingen op de Westlandse druiventuin altijd het verhaal dat ik eigenlijk te laat geboren ben en zo de druiventeelt niet echt bewust heb meegemaakt. Ik weet alleen dat een druivenserre voor kinderen absoluut verboden terrein was. Het is één van mijn eerste herinneringen en ik was misschien een jaar of vier. Alleen op zondag liepen wij met de handen op de rug door de tuin om een tissie druiven te halen.

Ik liep gelijk op met pa en telde twee stapjes in zijn grote stap. Dat voelde goed. Dat was mijn vader waar ik zo trots op was. Het heerlijke moment waarop hij het scherpe schaartje pakte en voor jou een klein bosje druiven afknipte zal ik nooit vergeten.
Nu loop ik heden ten dage nog heel veel door de druiventuin in Monster. Ook met mijn handen op mijn rug. De twee kleine stapjes zijn ook voor mij allang een grote geworden, maar het gevoel is hetzelfde gebleven.

Het is moeilijk om afscheid te nemen van iemand waar je zo van gehouden hebt, toch is het goed zo. Pa, ik blijf altijd trots op je, bedankt voor alles en vaarwel.