Kous

Sinds 2000 draag ik iedere dag een elastische kous. Dat doe ik niet voor mijn lol maar omdat ik een oedeemarm heb. De oedeemarm liep ik op nadat in 1998 mijn lymfeklieren uit de oksel verwijderd zijn na de diagnose borstkanker. Door de verstoring in de lymfebanen loopt het eiwitrijke ‘wondvocht’ niet goed door de arm. Dit kan zich gaan ophopen en veel pijn veroorzaken. De kous zorgt voor een soort van stuwing waardoor het vocht wordt weggevoerd.

Een oedeemarm is niet leuk en je moet  er zorgvuldig mee omgaan. En dat doe ik dus trouw. Iedere dag draag ik mijn kous, meestal tot de middag. Zo hou ik mijn arm op niveau. Als ik er bijvoorbeeld een week mee zou stoppen dan heb ik kans dat mijn arm langzaam dik wordt door het lymfevocht dat niet weg kan. Toen ik deze handicap ontwikkelde heb ik er veel problemen mee gehad. Ik had de hele dag pijn en voordat ik de kous aangemeten kreeg moest ik eerst een maand lang 24/7 in een zwaar drukverband lopen. Met mijn hele arm en hand. Dat viel niet mee en jullie zullen begrijpen dat ik dit niet graag nog een keer zou willen. Gelukkig ben ik altijd goed geholpen door mijn huidtherapeute Clara Feenstra en haar team.

Daarom draag ik trouw mijn kous. Iedere dag. De kous is voor mij net zo gewoon als mijn bril opzetten en ik weet dat ik er nooit meer vanaf kom.
Ieder jaar mag ik nieuwe kousen bestellen, want deze zijn natuurlijk aan slijtage onderhevig. Ook heb ik nog weleens gewichtsschommelingen en deze hebben ook invloed op de pasvorm van de kous. In de beginjaren dat ik de kous droeg waren er alleen huidkleurige exemplaren. Niet bepaald erg sexy, maar deze vielen ook niet zo heel erg op.

Tegenwoordig zijn er kousen in heel veel verschillende kleuren. Ik heb inmiddels een zwarte en een donkerblauwe. Mijn nieuwste aanwinst show ik hier op de foto; het is mijn lievelingskleur aqua blauw. Leuk in de zomer! Het enige nadeel is dat ik nu weer iedere keer moet uitleggen waarom ik de kous draag. Deze valt namelijk erg op.

Vandaar voor de uitleg deze blog.