Altijd al een kattenfreule geweest. Thuis hadden wij vroeger altijd katten. Geen honden. Dus een hond is aan mij ook niet besteed. Gemiddeld hadden we altijd wel twee katten. En in het voorjaar kwam daar dan steevast een nestje jongen bij. Mijn vader bracht deze jonge katjes altijd naar Wateringen. Ik heb jarenlang geloofd dat dit echt waar was. In Wateringen moesten ze toch wel heel erg veel katten hebben….
De waarheid was anders. De katjes werden verzopen. Sorry, anders kan ik het niet zeggen. Gelukkig wist ik dat niet. Toen ik achter deze snode waarheid kwam heb ik mijn vader een week niet aangekeken. Ik wist in mijn hart ook wel dat hij het beste met de beesten voorhad, maar toch. Af en toe mochten we een katje houden en in 1973 werd Dibbus geboren. Dibbus werd geboren in de kast in mijn kamertje en was vanaf zijn prilste tijd al echt mijn kat. Dibbus was een je-weet-wel-kater en was zwart wit met een witte ‘band’ om zijn nek.
Waar ik was, was Dibbus en waar Dibbus was, was ik. Het was een echte ‘Hond’-kat. We zwierven vaak door de tuinderijen in onze buurt en Dibbus liep altijd met me mee. Soms deed ik verstoppertje met hem en dan begon hij erg hard te mauwen. Zo van, ik zie je niet meer, waar ben je?
Dibbus lag ook bij mij in bed. Samen met zijn moeder Poemel. Poemel aan de ene kant en Dibbus aan de andere kant. Zo werd ik lekker warm gehouden wat vooral in de winter heerlijk was. Wij hadden namelijk geen verwarming boven en bij vrieskou stonden de bloemen op de ruiten.
Om binnen te komen en zijn lekkere warme holletje op te zoeken kwam Dibbus altijd aan mijn raam ‘krabbelen’. Ze moest daarvoor eerst op de garage springen en via de regenpijp en de goot naar mijn slaapkamerraam lopen. Slechts een lichte tik met zijn poot maakte mij wakker en slaapdronken liet ik de kat dan binnen. Meteen zocht ze haar warme plekje op en begon met zijn pootjes mijn buik te masseren. Mijn nachtpon zat altijd vol met haaltjes van de kattenpootjes.
Toen ik trouwde ging Dibbus niet mee. Dat zou niet eerlijk geweest zijn; een kat die altijd zoveel vrijheid had meenemen naar een rijtjeshuis in een dorp. Dibbus was toen ook al op leeftijd. Hij heeft nog een paar jaar geleefd, maar volgens mij is hij gestorven aan een gebroken hart.
