Maandelijks archief: april 2016

Stop

Het leven neemt vaak andere wendingen dan je voorzag. Zo was ik begin van het jaar op het idee gekomen om een boek te gaan schrijven over de Kassenbouwers. Tenslotte een grote economisch pijler van het Westland. Iets waar we allemaal trots op mogen zijn en waar eigenlijk heel weinig over bekend is. Ik zag het helemaal voor me; een boek met mooie foto’s en verhalen en natuurlijk het heden en verleden van kassenbouwers beschreven. Ik sparde bij Upscore (mijn vaste drukker, ook bekend als Ronald Nadorp) over het idee en wij maakten zelfs een dummy met de eerste 12 pagina’s.

Via een bevriende relatie kon ik in contact komen met de doelgroep via een jubileumfeestje van een kassenbouwer. Liet mooie folders drukken en deelde deze ook uit. Verder ging ik op bezoek bij een aantal grote kassenbouwers. Er waren wel een aantal enthousiaste gesprekken. Maar de oplage bleef een beetje achterwege. Wat me ook tegenviel was dat ik weinig of geen response kreeg op mijn aanmeldformulier. Zelfs niet om alleen informatie te delen. Het bleef angstig stil.

Ik kreeg van de 35 uitgedeelde folders eigenlijk maar twee reacties van oud-kassenbouwers die wel een keer wilden praten. Ik ga dit ook zeker doen, maar ik was wel een beetje teleurgesteld.

Ik ging eens even goed nadenken over mijn project. Ik had immers een scherpe prijs gecalculeerd, met in het achterhoofd een oplage van rond de 2000 stuks. Aangezien ik hier bij lange na niet aan kom is door mij de knoop doorgehakt; ik stop met het project. Mijzelf realiserend dat ik hiermee geen reclame maak voor mezelf, maar het moet wel leuk blijven. Als ik twijfel gaat het als een molensteen om mijn nek hangen en dat is zeker niet de bedoeling.

Afgelopen weekeinde heb ik iedereen op de hoogte gebracht en dat maakte veel los. Ik heb wel aangegeven bij de kassenbouwers dat ik nog wel wil praten over een boek speciaal over hun eigen bedrijf. Dus misschien zit er nog wel een klein kansje in dat er toch nog iets komt. De branche verdient het in ieder geval.

 

kassenbouw
Dit had een mooie foto geweest voor het boek

 

Nichten

Ze hebben het liever niet, dat ik over hen schrijf, maar mijn nichten moeten er nu toch echt aan geloven. Tenslotte zijn het geen gewone nichten maar zogenoemde N.V.’s Dit betekent Nicht/Vriendin. We kennen elkaar al ons hele leven lang. Lagen vermoedelijk ook bij elkaar in de box en aangezien we alle drie de vijftig al aangetikt hebben is dat dus al een halve eeuw.

Sinds ons zestiende jaar gaan we al ieder jaar een dagje uit. Tenminste in onze jonge jaren waren het stadstripjes zoals naar Amsterdam, Haarlem of Groningen. We hebben iedere grote tot middelgrote stad van Nederland wel gezien. Later maakten we er buitenlandse uitstapjes van bijvoorbeeld naar Antwerpen, Aken of Brussel. De laatste decennia bezoeken wij B&B’s en/of huren we een huisje voor een paar nachten.

Onze eerste nichtendag (inmiddels een begrip in onze familie) ging naar Amsterdam. Met heel veel raadgevingen van onze moeders gingen we met de trein naar de hoofdstad. Erna en ik nog zestien en Gerda zeventien. Wij, hartstikke bleu want we kwamen allebei van een doodlopend tuinderslaantje, en Gerda vol zelfvertrouwen. Zij woonde immers in een echte stad.

Ons geld hadden we op aanraden van onze moeders in bh en schoenen gedaan, want Amsterdam was ook in die tijd al overspoeld met zakkenrollers. Ook mocht ik van mijn moeder niet met vreemden praten. Toen een hele zwarte man ons in het Engels de weg vroeg schoten we snel een zijstraat in. Doodeng. Op het Waterlooplein zagen we een rasta met van die dikke vlechten. Ik had nog nooit zoiets gezien. Je zag trouwens de luizen erdoor lopen, dat was wel bijzonder.

Afijn, we hebben met de nichten zulke leuke dingen gezien. Altijd ’s morgens eerst iets cultureels zoals een museum en ’s middags lekker winkelen. En ondertussen natuurlijk lunchen, theedrinken en oeverloos kletsen. Dat is eigenlijk de nichtendag in een notendop. Als u dit leest zijn wij weer op pad, een heerlijke traditie die we hopelijk nog lang vol zullen houden.

De nichten in jonge jaren
De nichten in jonge jaren

Stem

Wat is je stem waard in Nederland? Waarom zou je gaan stemmen als de politiek er toch niets mee doet. Het waren gespreksonderwerpen afgelopen woensdag tijdens de zitting van het stembureau. Ik mocht dit jaar weer lid zijn van het stembureau, ditmaal in Ter Heijde. Een klein stembureau, maar wel heel gezellig. Rond zeven uur ’s ochtends ben ik met drie mede-stembureauleden present in Het Vrondel, het dorpshuis van Ter Heijde.

We richten snel alles in en om half acht verwelkomen we onze eerste stemmer. Een referendum is natuurlijk niet zo spannend als bijvoorbeeld de gemeenteraadsverkiezingen, maar je kunt wel zien dat de Westlander in de regel trouw komt stemmen.

“Gebruik maken van je stemrecht, het is een recht”: bromt een oude tuinder. Jonge mensen zie je niet zo heel veel in Ter Heijde. Een enkeling komt voor de eerste keer en vraagt nog even aan zijn moeder: “Hoe moet ik het doen”?

Over de gehele dag genomen druppelen mensen binnen. De meest gestelde vraag: “Hoeveel mensen zijn er al geweest”? Omdat we tegenwoordig geen idee hebben hoeveel mensen er komen stemmen, weten we hier het antwoord niet precies op. Het aantal mensen dat heeft gestemd weten we wel, maar niet hoeveel er zouden kunnen komen. Dit omdat je in de gehele gemeente kunt stemmen.

Gelukkig is het tonen van de identiteitspapieren tegenwoordig geen probleem meer. Iedereen heeft eigenlijk wel de goede gegevens bij zich. Een enkeling is het vergeten en komt even later weer terug. Een paar jaar geleden waren mensen nog weleens kwaad omdat ze dan tegen de stembureauleden zeiden: “Je weet toch wie ik ben”? bijvoorbeeld als het ging om een bekende. Maar regels zijn nu eenmaal regels en iedereen moet zich identificeren.

Verder had ik een gezellige dag met Jan, Theo en Cora. Deze laatste en ik hebben zelfs nog af en toe een poosje zitten haken tussen de bedrijven door. En de uitslag was gelukkig bij ons ook zo geteld zodat er aan de ‘werkdag’ na 15,5 uur een einde kwam.

referendum, oekraine, haken, stembureau

Mien­

Mien is niet meer. Afgelopen vrijdag is ze na een kort ziekbed ingeslapen. Omringd door haar geliefde verzorgsters. Ruim vijftien jaar hebben we haar gekend als Ezel Mien van de kinderboerderij in Poeldijk. Mien was een begrip in Poeldijk, maar ook daarbuiten. Media-aandacht kreeg ze al jaren geleden toen Mien officieel geadopteerd werd door Sandra en Marjolein. Mijn dochter Marjolein zorgde toen al voor de zwaar verwaarloosde ezel die achter een tuinderswoning in de modder haar dagen sleet. Onderhandelingen met de tuinder (die haar had gekregen van lollige vrienden als huwelijkscadeau) liepen bijna uit op een fiasco. Hij wilde nota bene nog 100 gulden voor haar hebben. Dit terwijl hij nooit naar het beest omkeek. De deal werd echter gesloten en de meiden waren zielsgelukkig. Stichting Mien werd opgericht en er werd geld opgehaald om Mien uit haar nare omstandigheden te halen. Ze werd direct overgebracht naar een warenhuis waar ze tijdelijk kon staan. Daarna heeft ze jarenlang op een weide bij kwekerij Brasil gestaan aan de Scherpenhoeklaan. De meiden vonden het zielig dat Mien altijd alleen moest staan. Een ezel is ten slotte een gezelschapsdier. Er werd contact opgenomen met de Ezel sociëteit in Zeist en daar vandaan kwam op een dag een vriend voor Mien; de ruin Isla.

Isla en Mien zijn bijna tien jaar samen geweest en men spreekt hier van een verstandshuwelijk, want ondanks dat ze niet met, konden ze ook niet zonder elkaar. In 2010 kregen Sandra en Marjolein de kans om de ezels onder te brengen in de leegstaande kinderboerderij in Poeldijk. Al snel werd de boerderij bevolkt door kippen, schapen, geiten, duiven, konijnen en natuurlijk met als stralend middelpunt de ezel Mien.

Mien trad ook op buiten de kinderboerderij. Op vele kinderpartijtjes en jarenlang op Koninginnedag en met het Rondje Poeldijk.  Menig kind heeft nog op haar rug een rondje door het dorp gereden. Maar ook met Palmpasen in de RK kerk van Poeldijk heeft ze jarenlang ‘Jezus’ de kerk binnengereden. Mien deed dit professioneel en zeer beheerst. Altijd lief en gek op aandacht.

Een paar weken geleden werd Mien ziek, ze at slecht en werd met de dag magerder. De verzorgsters van de Kiboe hebben er alles aan gedaan om haar te helpen. Ze werd zelfs nog een paar weken geleden samen met Isla naar Utrecht gebracht om daar onderzocht te worden in het veterinaire centrum. Hier werd haar dieet en medicatie aangepast, helaas kreeg Mien een fikse verkoudheid en is ze aan de bijwerkingen hiervan overleden. We gaan Mien missen, maar hebben mooie herinneringen en weten dat ze als ezel geen beter leven had kunnen wensen bij Sandra en Marjolein.

Ezel,
Ezel Mien (links) en Isla in betere tijden.

Nb. Omdat de laatste weken hoge kosten zijn gemaakt voor de dierenarts en medicatie zijn giften voor Stichting Mien en Isla meer dan welkom. Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Marjolein van der Wilk via info@kiboe-poeldijk.nl of op de website klikken op lid worden. www.kiboe-poeldijk.nl