Portret

Het was zeker geen vlaag van verstandsverbijstering toen ik mij enkele maanden geleden opgaf voor een cursus portrettekenen. Anja Keijzer, van atelier ’t Penseeltje in De Lier zei tegen me dat het gewoon een truc is. Iedereen kan het.

Ik weet nog niet helemaal zeker of dat klopt, want ik heb nu nog maar één les gehad. Maar ik vind het wel heel erg leuk. Mijn hele leven ben ik al leergierig geweest. Ik heb mezelf ook veel dingen aangeleerd, zoals werken op de computer met de meest geavanceerde programma’s. Omdat ik ook graag een instrument wilde leren spelen ging ik tien jaar geleden op gitaarles. Dat werd echter geen succes. Ik had er geen talent voor. Bovendien kreeg ik het vreselijk in mijn rug omdat ik vermoedelijk teveel verkrampt achter de gitaar zat. Een droom spatte in duigen, maar … ik heb het wel geprobeerd.

Hetzelfde geldt voor heel veel andere cursussen en workshops die ik door de jaren heen gedaan heb. Ik vind het leuk. Je komt altijd weer andere mensen tegen en je wordt er zeker niet dommer van.

Maar nu even terug naar afgelopen zaterdag waar ik naar De Lier ging voor de eerste les portrettekenen. Ellen Bodmann is de kunstenares die lesgeeft. Ze vertelt mij en nog een paar nieuwelingen over de chiaroscuro-techniek. Dit is de techniek die we gaan gebruiken. Het gaat over licht en donker oftewel licht en schaduw. We krijgen prachtig materiaal, mooi papier en diverse houtskool-potloden. Er zijn drie potloden die alle drie zwart zijn, maar wel in diverse gradaties. Verder witte houtskool (ik wist ook niet dat het bestond) en een wit pastelpotlood. Een ander belangrijk instrument is de verdoezelaar. Een soort gum waarmee je harde lijnen zacht maakt en een kneedgum waarmee je te veel houtskool weg kunt halen. Na een uitgebreide uitleg over het tekenen van diverse lichaamsdelen en natuurlijk het materiaal mogen we aan de slag.

We tekenen drie ballen die als het ware uit het papier moeten vallen. Dit alleen door gebruik te maken van het licht- en schaduweffect.

Ik heb er niet op gelet, maar volgens mij had ik het puntje van mijn tong uit mijn mond. En de tijd vloog om. Het is heerlijk rustgevend werk en ik ben nu al erg enthousiast. Volgende week beginnen we met een neus.

Wil je meer weten over portrettekenen: www.ellensfineart.nl of www.penseeltje.nl

School

Mijn kleindochter is gisteren voor het eerst naar school geweest. Proefdraaien noemen ze dat, want ze wordt volgende maand vier jaar. Dat is een mijlpaal; zowel voor haar als voor  papa en mama. Echt naar school gaan is iets bijzonders.

Zelf weet ik natuurlijk niets meer van mijn eerste schooldag. Mijn moeder vertelde me altijd dat ik maar één jaar naar de kleuterschool ben geweest omdat ik zo’n lief kind was. Zelf denk ik dat ze het erg gezellig vond dat ik nog thuis was en aangezien wij zeker vier kilometer van de kleuterschool afwoonden, was dat vermoedelijk ook uit praktische redenen. Ik heb er nooit hinder van gehad. Later zat ik samen met mijn broer en zus op de Christelijke school ‘Rehoboth’. De school; een enorm gebouw stond midden in het centrum van Naaldwijk. Precies waar nu de winkels van de Rembrandtstraat zijn. Achter de school een enorm schoolplein waar we altijd heerlijk konden rennen en spelen. Ik kan me niet herinneren dat ik gepest ben of zelf pestte. Ik was een rustig kind, niet opvallend bijdehand of aanwezig. Wel weet ik dat ik een keer in de hoek moest staan, maar volgens mij is het niet vaak voorgekomen.

In de zesde klas (toen de laatste) kregen wij les van juffrouw de Wit. Een aardige dame met een knot. Ze droeg altijd lange jurken met daaroverheen een vestje. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik haar nog zo achter haar lessenaar zitten. Wij hebben een keer stiekem in haar kast gekeken. Er lagen een soort ligakoeken in met chocolade. Die hebben we daar gelaten, want je durfde natuurlijk niets.

Wat ik me ook nog herinner van mijn schooltijd was dat we soms gingen ‘staken’. Dan liepen we met hele groepen uit je eigen klas en scandeerden onder het kantoor van de bovenmeester: ‘We staken, we staken!’ Het gaf een enorm gevoel van macht. Ik kan me niet meer herinneren of Meester Koekoek (de bovenmeester) gehoor gaf aan onze oproep. Ik denk het zelf van niet. Maar af en toe moest je natuurlijk wel een keer uit de band springen. Op de laatste schooldag kreeg ik symbolisch van bovenmeester Koekoek een hand. Hij wenste me succes op mijn volgende school en via mij voor de hele klas.

Dat waren wel zo’n beetje mijn herinneringen aan school. Ik heb er natuurlijk veel geleerd; lezen, schrijven, rekenen. Maar als je nog heel jong bent gaat dat klaarblijkelijk vanzelf. Mijn kleindochter Julia staat aan het begin van deze lange weg. Maar ik heb veel vertrouwen dat het haar prima gaat lukken.

Troef

Als je alle troeven in handen hebt ben je heel goed bezig. Dat wist ik natuurlijk al lang, maar wat troeven in werkelijkheid waren wist ik niet. Ik kan namelijk niet klaverjassen. “Wat, kun jij niet klaverjassen? Dan ben je geen echte Westlander”, zei een vriend van ons enkele maanden geleden. Het toeval wil dat hij in Monster klaverjas-les geeft en er blijkt veel belangstelling voor te zijn. In zes lessen leer je het spel doorgronden en spelen. Hans en ik hadden er meteen zin in. Met in mijn achterhoofd het ‘niet-Westlander-zijn’ dat mij natuurlijk enorm stak. Daarom gingen wij donderdagavond naar de eerste les.

Ik weet wel waarom ik het nooit geleerd heb. Op de middelbare school werd ontzettend veel gekaart door de jongens. Dat vonden wij meiden natuurlijk niet zo leuk, want dat betekende dat er geen aandacht was voor ons. Later heb ik veel gekaart bij mijn familie en vrienden in Poeldijk. Maar dat waren meer kaartspelen voor grote gezelschappen, zoals hartenjagen, jokeren en duizenden. Ik leerde het kaarten bij grote katholieke gezinnen waar het een geliefde tijdspassering was op zondag en op verjaardagen. Thuis werd bij ons nooit gekaart. Ik kan het me in ieder geval niet herinneren. Hoogstens een potje patience.

Mijn opa vond het een ‘spel van de duivel’. Toen er in de oorlog soldaten werden ingekwartierd in zijn bollenschuur heeft mijn vader (toen nog een jongetje) echter een keertje door een raam gekeken en zag mijn opa met veel plezier met de soldaten kaarten.

Maar ik dwaal af.

Het klaverjassen onder de knie krijgen is nog lang niet zo makkelijk. Je moet goed opletten waar de troeven zitten, met je maat samenwerken en natuurlijk punten tellen. Dat valt nog niet mee als je net weet hoe de volgorde van de kaarten is. Maar ik moet zeggen, ik heb er wel lol in. Afgelopen zaterdag bleken vrienden van ons ook goed te kunnen kaarten en na het eten kwam het spel op tafel. Om halfeen hadden we twee ‘bomen’ gedaan. WIJ hadden af en toe troef; maar ZIJ wonnen de ‘Roem’.

Doekjes

Enige weken geleden heb ik mijn uitgebreide netwerk aan vrouwen uitgenodigd om langs te komen voor een zogenoemde ‘doekjesavond’. Ik zal het even verder uit de doeken doen. Sinds de introductie van Tupperware (52 jaar geleden) worden er in huiskamers demonstraties gehouden van producten. In de jaren tachtig was dit al heel populair en waren er naast de bekende plastic bakjes, kledingparty’s, make-up party’s, schoonmaakparty’s en zelfs lingerieparty’s. Tijdens de lingerieparty werden er zelfs spannende speeltjes verloot.

Het was vooral leuk om gastvrouw te zijn, want dan werd je extra verwend door de consulente van het betreffende product.

Ik ben altijd gek op deze party’s geweest. Heb zelfs nog eens overwogen om zelf consulent te worden aangezien ik er van overtuigd ben dat ik goed kan verkopen. Zelf word ik namelijk ook altijd al snel overtuigd van het product. Als het goed gebracht word kun je alles aan mij kwijt. Maar er zijn natuurlijk wel grenzen.

Een paar maanden geleden had ik een party bij één van de buurvrouwen uit ons appartementencomplex. De schoonmaakdoekjes met Duitse microvezel werden door de consulente prachtig geïntroduceerd. Zelfs een spiegel met handcrème ingesmeerd werd moeiteloos schoon. Amazing. Belangrijk bij een dergelijke party is ook om mensen erbij te vragen die het product al kennen. Zij zijn medeverantwoordelijk voor een goede omzet.

Ook ik werd overtuigd van het gemak van de doekjes en ik moet zeggen dat ben ik nog steeds. Ik maak heel makkelijk en zonder schoonmaakmiddelen alles schoon en de doekjes maken waar wat beloofd wordt. Kortom ik ben er blij mee. Daarom besloot ik ook een party te geven om nog meer mensen te overtuigen van het gemak hiervan.
Er kwam op mijn uitnodiging een leuk clubje mensen. Het hadden er meer mogen zijn, maar het was wel heel erg gezellig. De consulente deed haar uiterste best en maakte er een gezellige avond van. Er werden tips en trucs uit het huishouden uitgewisseld en we hebben erg gelachen.

Uiteindelijk besloten toch maar niet te gaan voor een consulentschap. Te veel gedoe en gesjouw, maar het blijft wel een leuk fenomeen.

Sjaak

Er is de laatste weken al veel geschreven over het afscheid van onze burgemeester Sjaak van der Tak. Hij was ook een beetje mijn baas, want als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand ben ik ook ambtenaar van de gemeente Westland. Buitengewoon, dat dan weer wel.

Afijn, Sjaak van der Tak ontmoette ik op zijn eerste werkdag op 1 september 2004 bij Themapark De Westlandse Druif. Ik werkte daar toen als secretariaats-medewerkster, deed de PR en communicatie. Arie van den Ende, onze toenmalige voorzitter introduceerde mij als zodanig bij Sjaak. En Sjaak zei: “Zeg maar Sjaak, Marjoke”.

We kwamen elkaar weleens tegen. Het viel me altijd op dat hij precies wist wie ik was. Ongelooflijk wat een geheugen deze man moet hebben. Zo’n zeven jaar geleden (ik had net verkering met Hans) sprak ik hem wat uitgebreider na afloop van een bijeenkomst in de Naald. Ik vertelde in de notendop hoe het met me ging. Welke hobbels ik in mijn leven moest nemen, maar ook hoe verliefd ik was. Hij vond het een mooi verhaal.

Afgelopen vrijdagmiddag gingen Hans en ik afscheid nemen van Sjaak en we troffen hem nog voor de officiële afscheidsreceptie begonnen was. Dat betekende dat wij iets meer tijd hadden om hem persoonlijk te bedanken. Hij zei daarbij dat hij het fijn vond dat wij zo’n gelukkig stel waren. Wederom dat ongelooflijke geheugen waarin hij feilloos het gesprek dat ik zeven jaar geleden met hem had kon reproduceren.

Sjaak was een burgemeester waar je gewoon Sjaak tegen kon zeggen en in die zin was hij ook als mens heel benaderbaar. Vanmorgen zag ik het introductiefilmpje van onze nieuwe waarnemend burgemeester Agnes van Ardennen. Wat me meteen opviel was dat ze zei: “Als je me tegenkom, zeg dan gewoon ‘Hallo Agnes , weet je wie ik ben’?”. Benieuwd of ook zij zo’n geheugen heeft als haar voorganger.

Ik wens ze op voorhand alvast heel veel succes.