Naaien
Het maken van kleding heb ik gedeeltelijk geleerd van mijn moeder. Mijn zus en ik waren als schoolmeisjes al gekleed in de laatste mode uit de Marion, Burda of Knip. Mijn moeder maakte veel kleding zelf en zij wedijverde daarbij met haar schoonzussen Tante Jo en Tante Jannie. Het zelf maken van kleding zat dus duidelijk in onze familie. Mijn zus en ik maakten ook kleertjes voor onze ‘Barbies’ en poppen. Mijn zus had een Willy, een soort imitatie-Barbie en ik een Skipper, het jongere zusje van Barbie.
Toen ik later mijn eigen ‘aankleedpoppen’ kreeg (een zoon en dochter) was ik niet meer te houden. Ze liepen heel vaak in eigengemaakte kleding. Het liefste werkte ik met coupons. Zo’n klein lapje stof dat overblijft van een grote rol en voor half geld wordt aangeboden. Coupons waren er altijd in huis en een jasje of broekje zo gemaakt.
Jarenlang was ik ook enthousiast naaister in het naaiatelier van Dario Fo in Poeldijk. Daar heb ik samen met een heel team honderden kostuums voor opera’s en toneelstukken gemaakt. Het voordeel daar was dat het vooral ging om heel veel rokken, schorten of broeken en dat er niet zo nauw gekeken werd of het allemaal wel goed in elkaar stak.
Nu ik inmiddels in het gelukkige bezit ben van een kleindochter is mijn liefde voor het naaien na heel veel jaren weer aangewakkerd. Ik kijk weer naar leuke stofjes, maar er is meer aan de hand. Een jaar of wat geleden kwam mijn dochter met het verzoek om samen met haar een fantasyjurk te maken. Ze had ook al een ‘heel ingewikkeld’ patroon gezien op internet. We togen naar de stoffenmarkt in Ahoy en kwamen terug met een grote buit. Prachtige stof waarvan we een geweldige prinsessenjurk hebben gemaakt.
Nu hebben we de afgelopen winter weer een aantal van deze projecten gehad en dit resulteerde in twee jassen, een rok, een blouse en een jurk.
Zo zie je maar dat het naaivirus inmiddels al een derde generatie te pakken heeft. En misschien gaat mijn kleindochter binnenkort ook wel met lapjes aan de gang.
Ik kan niet wachten…
Heel herkenbaar. Ik denken dat mijn moeder nog een stapel lapjes in de kast heeft, voor wanneer het weer gaat ‘ kriebelen’.
Leuke hobby, mijn moeder deed het met zo’n zwart-witte machine voor haar uiteindelijk 14 kinderen. Jammer dat de jeugd hier geen tijd of zin meer in heeft.
Dag Marjoke, door Julia werd ik hierop attent gemaakt, en even een reactie. Heel herkenbaar is dit hoor, want soms ben ik ook aan het toveren met naald en draad
want ook ik kan het nog steeds niet laten. Nu het mooier weer word zeker niet.
De jurken zijn weer in, dus even het hart ophalen. Groeten van Leni v.d. Kaaij.