Griek
Afgelopen week waren wij in Griekenland. In Athene om precies te zijn. We waren op familiebezoek, want mijn nicht Loes woont al ruim veertig jaar in Griekenland. Athene is een geweldige stad zowel in de zomer als in de winter. Wij hoopten natuurlijk op 20 graden en een zonnetje. Maar het was snijdend koud in Athene. Iedereen klaagde erover. Maar we kwamen natuurlijk niet voor het weer. We kwamen om te genieten van de oude stad. Hans zag voor het eerst de Acropolis. Het was er rustig en we konden zelfs een unieke foto maken zonder toeristen. Iedere avond gingen we lekker uit eten en genoten van de verse maaltijden in de taverne.
De laatste avond nam Loes ons mee naar een restaurant in de stad. Het restaurant heet Accordeon en ligt midden in de wijk Plaka. Vier keer per week is er livemuziek van een vrouw en man. Hij met de accordeon en zij met de tamboerijn. En natuurlijk twee heel mooie stemmen. Simpel, maar heel mooi. We kwamen binnen toen er al een klein feestje begonnen was. Er was namelijk nog een groot gezelschap voor een dame die jarig was. Allemaal Grieken. Even later kwamen er nog vier gasten bij en de muziek begon. Meeslepende liefdesdrama’s, beschrijvingen van het mooie Griekenland, het kwam allemaal voorbij. Wij konden er natuurlijk geen klap van verstaan, maar Loes vertaalde de essentie van het lied. Naast de heerlijke maaltijd vloeide natuurlijk ook de wijn rijkelijk. En dat had zijn uitwerking. Op een moment neemt een man van ongeveer zeventig de microfoon en vertelt in het Engels dat hij uit Israël komt. “Maar mijn ouders waren Grieken uit Thessaloniki”. Gejuich uit vijftig kelen. “I feel like a fish in the water”, voegde hij er enthousiast aan toe. De tweekoppige band zette meteen een stevig dansritme in en daar ging hij hoor. Helemaal los. Met de armen omhoog, de voeten stampend op de vloer en een smile van oor tot oor. Ik vond het ontroerend en al snel voelde ik tranen over mijn wangen lopen. Er kwamen nog meer mannen op de dansvloer en zij zongen en dansten of het de laatste keer was. De vrouwen knielden aan hun voeten en klapten en zongen luidkeels mee, ondertussen rode anjers gooiend. Wat een heerlijk volk.
Na afloop van het lied kreeg ik van de zangeres een knuffel. Omdat ze zag dat ik ontroerd was geraakt. Het is bijzonder dat muziek dat met je kan doen, terwijl je niet eens de tekst kan verstaan.
Het bleef nog lang onrustig in restaurant Accordeon. Na verloop van enkele karaffen wijn gingen de nichten ook nog de vloer op. Heerlijk, ongeremd, alles vergetend en genietend van het moment.
Dat hoop ik het komende jaar nog vaak te kunnen doen. Ik wens jullie daarom een goed en gezond 2017. Pas goed op elkaar, geef af en toe een knuffel en hou elkaar vast.
