Voorlezen
‘’Oma, oma, oma, kijk een muis! Kijk een kikker, kijk een ballon’’. Sinds ik voorleesoma ben op de crèche van mijn kleindochter Julia moet ze mij delen met nog zo’n acht kindertjes. Allemaal peuters in de leeftijd van 2 tot 3 jaar. Allemaal egootjes, maar superlief. Julia is de baas, want het is MIJN oma! Zij wil dus per se altijd op schoot zitten. De andere kinderen begrijpen dat goed en als ze het niet begrijpen zal Julia het nog wel een keertje uitleggen. Het woordje MIJN is voor haar namelijk nogal belangrijk.
Om de veertien dagen ga ik op dinsdagochtend naar Poeldijk. De kinderen kennen me al en noemen me allemaal oma. Ze geven ook en passant informatie over hun neus, nieuwe schoenen, dat ze op de wc kunnen plassen etc. En al komt er in een boekje een ezel voor dan is dat meteen Ezel Mien. De ezel van de kinderboerderij in Poeldijk is heel bekend, dat merk je zo.
De gemiddelde tijd dat peuters je aandacht hebben is ongeveer tien minuten. Best al veel vind ik zelf. Want gezeten op de rode bank met vier of vijf dreumesen die allemaal iets willen zeggen is best heftig. Maar ik moet zeggen dat ik er ontzettend van geniet. De kinderen mogen allemaal zelf een boekje kiezen. Er zijn een paar echte populaire die iedere twee weken voorbijkomen. Krrr kokodil is er één en natuurlijk Nijntje en Kikker. Versjes zijn ook erg leuk en zo vliegt het kleine uurtje zo om.
Als ik wegga staan alle peuters zich te verdringen voor het raam. Mijn eretitel wordt gescandeerd er wordt gezwaaid. Soms wordt er gehuild (vooral door Julia) en ik kijk stilletjes weer uit naar de volgende keer voorleesoma zijn.
