Bureau Marjoke

Buren

Een plaatje op Facebook inspireerde mij vanmorgen voor het onderwerp van de maandelijkse blog. Niet dat ik niets weet te schrijven, maar dat is op het moment een beetje kommer en kwel. Daar heb ik geen zin in.

Buren dus. Ik ben opgegroeid aan een doodlopend tuinderslaantje in Naaldwijk. Aan het laantje stonden zes huizen met als laatste huis het onze. Mijn opa en oma hebben het huis ruim een eeuw geleden gebouwd. Mijn ouders woonden er tientallen jaren en nu mijn jongste broer en zijn gezin. Wij hadden roomse buren met grote gezinnen. Het geloof was -wij waren Nederlands hervormd – echter geen enkel probleem. Mijn grootouders zowel als mijn ouders gingen heel goed met de buren om.

Wij, als kinderen, vonden het altijd spannend bij onze naaste buurvrouw Pietje. Er stonden veel heilige beelden in huis en daar branden dan kaarsjes of lampjes bij. Ik vond het spannend en vooral het Mariabeeld had mijn voorliefde. Bij ons thuis vond je zoiets niet. Ook geen kruisbeelden of andere devotieattributen.

In de keuken zaten boven de deur een paar koerduiven. Daarvan vroeg ik me altijd af of ze weleens te eten kregen. Vermoedelijk wel, want ze zaten er altijd vrolijk te koeren.

Ik kwam om de paar weken bij buurvrouw Pietje in de keuken om de verrassing van de Gruyter te halen. De boodschappen werden namelijk aan huis bezorgd en voor de kinderen zat er altijd een soort speeltje bij.

In het huis hing ook altijd een sterke sigarenlucht. Buurman Leen zag je zelden zonder sigaar in de mond. De buurman was in mijn ogen een man van stand. Hij zat in het veilingbestuur en reed altijd mee in de praalauto’s van de druivenfeesten. Toen de oude buren gingen verhuizen stonden bijna alle heilige beelden in de voortuin. Dat was een heel gek gezicht. Waarom weet ik niet, maar de beelden werden later kapot gegooid en wij hebben met de restanten nog wekenlang kunnen stoepkrijten..