Bureau Marjoke

Pijn

Waarschuwing vooraf.

Als je binnenkort een nieuwe knie krijgt is het misschien niet handig om deze blog te lezen. ECHTER IEDER MENS REAGEERT WEER ANDERS OP EEN OPERATIE.

Het is nu ruim een week geleden dat ik me mocht melden bij balie 4E, orthopedie van het Reinier de Graafziekenhuis in Delft. Ik kwam voor een nieuwe knie. Omdat ik niet helemaal maagd meer ben als het gaat om operaties had ik mijn ‘mantel van zelfvertrouwen’ aan waarbij ik mijzelf onschendbaar achtte. Maar zoals altijd had ik de operatie weer ernstig onderschat. Het lag zeker niet aan mijn deskundige chirurg, die ik persoonlijk ook het liefste ‘in een doosje, zou willen doen’. Het is de meest, ‘niet-dokter dokter, die ik ooit ben tegen gekomen. Het is een vriend, iemand die je erdoor heen trekt. Ook nu weer. Tijdens mijn roesje was hij aan het zagen en boren en werkte hij zich in het zweet. Ik droomde ondertussen van een tropisch eiland, nog niet wetende wat me te wachten stond.

Dan de recovery-ruimte; iedereen is zo lief voor me, ik pink een traantje weg. Voel nog steeds niets; houden zo.
De kille werkelijkheid komt een uur of vijf later als ik op zaal in bed veel pijn krijg. En die pijn gaat eigenlijk niet weg. Heel even maar, als ik een sterke pijnstiller (type morfine) neem, zwakt het wat af. Dan moet ik zogenaamd uit bed, maar ik kan niet. Het doet zo’n pijn. Ik schreeuw het uit. De fysio besluit me nog even met rust te laten. Terwijl mijn buurvrouw, die n.b. later dan ik geholpen werd, al met de taurus (een verhoogde rollator, aan het schuifelen is. Ik baal. Mijn buurvrouw gaat de volgende dag naar huis. Ik mag nog drie(!) nachten blijven.
De volgende dagen gaat het maar zeer langzaam vooruit. Ik kan inmiddels achter de rollator schuifelen naar de wc. Ik lig nog veel te slapen en heb nog steeds veel pijn. Volgens de fysio heeft het vermoedelijk ook te maken met mijn lipoedeembenen. Ze zijn heel dik gezwollen en die zwelling gaat maar heel langzaam weg.

Gelukkig ben ik nu weer thuis en word ik heerlijk vertroeteld door Hans. De nachten zijn het ergste, de uren duren soms erg lang. De uren bedoel ik die tussen de uitwerking van de pijnstiller en de nieuwe pijnstiller zitten. Daar leef ik nu zo’n beetje voor. Iedere dag een stukje vooruit, tot het volledige herstel van mijn nieuwe knie. Je moet er wat voor over hebben.