Bureau Marjoke

Block

Ook als je wekelijks een blog schrijft heb je weleens last van een writersblock. Of in goed Nederlands een ‘schrijversblokkage’. Dat betekent dat je even niet weet over wie of wat je moet schrijven. Wel hoorde ik deze week een bijzonder ontroerend verhaal, dat veel indruk op me maakte. Het gaat om een jongen die uit Eritrea is gevlucht voor het regime, of voor een boze stiefmoeder, dat vertelt het verhaal even niet. Hij is in ieder geval voor veel geld door mensensmokkelaars geronseld. De tocht ging eerst door de woestijn tot ze bij de zee aankwamen. Het lijkt een Apocalyptisch verhaal, maar is voor heel veel vluchtelingen een werkelijkheid. Volgens de jongen; laten we hem Tesfay (mijn hoop) noemen, was het overleven van de woestijntocht veel moeilijker dan de tocht over de zee in een wrak bootje. Dat geeft al te denken. Aangekomen in Italië begon een lange tocht naar Nederland. Wat daar allemaal onderweg is gebeurd met Tesfay weet ik ook niet. Zelf had hij in Libië al spijt van zijn beslissing, maar ja, het geld was betaald. Zijn familie had zich in de schulden gestoken voor zijn toekomst, dus kon hij onmogelijk terug. Tesfay komt aan in Nederland en wordt ondergebracht in een AZC in Dordrecht. Hij krijgt er zelfs vrienden. Van een vriend van ons krijgt hij Nederlandse les (dit is echt waar). Hij is zelfs een goede leerling. Toch knaagt er iets aan Tesfay. Hij kan de zon eigenlijk niet meer zien schijnen. Wat moet hij met zijn nog jonge leven? Wie zit er op hem te wachten? Waarom zou hij nog verder gaan?

Tesfay is al enkele dagen vermist opgegeven vanuit het AZC als zijn lichaam gevonden wordt in de Merwede. Hij is geduwd, gevallen of gesprongen. We zullen het nooit weten.

Zoals Tesfay zijn er veel vluchtelingen naar Nederland gekomen. Wij noemen ze soms gelukszoekers. Maar als je al deze ontberingen hebt doorstaan, vindt je dan het geluk? Ik denk dat dit maar voor weinig mensen bestaat.