Bureau Marjoke

Staar

Gisteren heb ik drie oog-onderzoeken gehad, die uiteindelijk belangrijk zijn voor mijn volgende operatie. Aan staar; u leest het goed. Ik heb staar op mijn 58^ste. En ik ben volgens mijn oogarts nog niet de jongste, maar zeker ook niet de oudste. Die was 103 volgens hem. Eerst dacht ik dat het matige zicht, dat ik al bijna een jaar heb, te wijten was aan het medicijngebruik, maar nu blijkt het dus echt een oogafwijking te zijn.

Een staaroperatie is een fluitje van een cent. Tenminste volgens hen die het hebben laten doen. Je voelt er niets van en het is zo gebeurd.

Mijn opa van Baalen had op latere leeftijd ook heel slechte ogen. Ik denk dat het in de jaren zeventig was dat hij een staaroperatie moest ondergaan. Toen stonden deze operaties volgens mij nog helemaal in de kinderschoenen, want het was een heel ding. Vooral omdat opa al 80 jaar was. Voor die tijd droeg mijn opa een bril met letterlijk en figuurlijk jampotglazen. Na de operatie droeg hij nog steeds een bril. Ik heb dus geen idee of het werkelijk geholpen heeft.

Mijn oogarts kan mij zelfs helemaal van een bril afhelpen. Hoe dat kan? Door het implanteren van kunstlenzen die meteen mijn afwijkingen verhelpen. Dit kan zelfs door multifocale kunstlenzen. Natuurlijk ga ik niet over één nacht ijs en zal daar eens goed over nadenken. De assistent die mij gisteren hielp bij de onderzoeken raadde een dergelijke lens zelfs af. Dit vanwege het feit dat je nooit helemaal scherp meer ziet. En… belangrijk detail, eenmaal die lenzen geïmplanteerd kunnen ze er niet zomaar zonder risico uit. En we hebben het hier wel over ogen hé.

Hij raadde overigens aan om te gaan voor lenzen die het lees- en dichtbij gedeelte verbeteren en de ‘rest’ op te lossen met een bril voor veraf. Zo ben ik 46 jaar geleden ook begonnen en ik denk dat dat een prima oplossing is. Volgende week zal ik dit bespreken met de oogarts en dan maar wachten op een oproep.

Mochten er mensen zijn die dit lezen en handige tips hebben of ervaringsverhalen, dan hoor ik het graag.