Zeil
Zeil trekken is een typisch Westlands begrip. Voor de duidelijkheid het gaat hier om het trekken van een enorm plastic zeil in een waterbassin. Ik ken namelijk geen andere plekken waar dit ook regelmatig gebeurt.
Zeil trekken doe je met dertig, veertig mannen en (soms ook) vrouwen en doe je met elkaar. Je staat minimaal tien centimeter in de modder aan een groot stuk zwart plastic te trekken. En je vindt het nog leuk ook. Dat komt door het saamhorige karakter van deze bezigheid.
Vorige week werd bij mijn broer Wim op de tuin een nieuw zeil in het bestaande bassin getrokken. Het oude zeil was helemaal verteerd en lag er al vanaf 1999 in. Wim trommelde overal mensen vandaan want zeiltrekken kun je niet alleen. Zo stonden er neven, zonen, Polen, buurmannen, schilders, vrienden, personeelsleden en collega-tuinders allemaal klaar om de klus te klaren.
En het was een pittige klus, want het had hard geregend de dagen ervoor. Dus het parcours was lekker drassig. Onder leiding van de opper-zeiltrekker moeten de bevelen worden opgevolgd. Deze bevelen bestaan voornamelijk uit de kreten; trekken, verspreiden, buigen, omvouwen en allee hup!
Vooral deze laatste kreet klonk regelmatig uit de ‘put’. Zelf posteerde ik me op een goede uitkijkplek en maakte van deze bijzondere gelegenheid foto’s en video opnamen. Alles voor het nageslacht natuurlijk, maar ik had maar wat graag ook even getrokken. Echter laat mijn fysieke kracht dit niet toe. Na 1,5 uur was de klus wel geklaard en werden de laarzen en pakken afgespoten. Een groep vertrok meteen naar huis of werk met onder de arm een heerlijke snit van de bakker. Ook dit is een goede traditie. Anderen namen nog even een bak koffie en een lekker stuk gebak.
Het zeil is weer gelegd en kan weer jaren mee. Zo is de goede waterkwaliteit voor de prachtige orchideeën die mijn broer en schoonzus telen weer gewaarborgd voor de toekomst.
