Bureau Marjoke

Drama

We lezen in de krant over familiedrama’s maar ook dit, zoals zoveel dingen in ons leven, hoort bij alle tijden. Ook mijn familie kende meerdere familiedrama’s. En hoe kom ik hier nu op? Op mijn computer draait op het moment een screensaver met de map ‘Oude foto’s van Baalen’. Daar komen allerlei foto’s uit een heel lang verleden voorbij. Sinds deze zomer heb ik ook een foto van Anton van Baalen. Hij was een jonger broertje van mijn opa en werd geboren in 1899. Anton van Baalen was kennelijk, en u begrijpt dit heb ik zuiver uit overlevering, geen vrolijke jongen. Hij schijnt erg klein voor zijn leeftijd te zijn geweest. En dat deed Anton pijn, heel veel pijn. Hij wilde zo graag groot zijn en een lange broek dragen. U begrijpt het verhaal is van horen zeggen, dus we weten niet wat de beweegredenen zijn geweest toen hij zich op 7 mei 1912 op dertienjarige leeftijd ophing. Was het een spelletje geweest? Had hij gedacht ‘langer’ te kunnen worden? We zullen het nooit weten. Maar een drama was het zeker.

Dit verhaal kreeg ik te horen van mijn achternicht Carla toen we deze zomer bij haar op visite waren. Zij had ook een foto van deze Anton in de gang hangen. Zodoende kregen we het over het familiedrama. Maar het hield nog niet op.

Nog maar drie jaar later (1915) krijgt het gezin wederom een sterfgeval te verwerken. Ook hier is de overledene nog heel jong. Het zusje dat onder Anton kwam, Josina Dirkje van Baalen, krijgt een hersenvliesontsteking. In die tijd was daar ‘geen kruid tegen gewassen’. Penicilline was nog niet uitgevonden. Josina sterft op 14-jarige leeftijd. Haar naam blijft wel levend want kort daarop wordt het eerste kleinkind geboren in de familie en zij krijgt de naam van Josina Dirkje.

Voor het tweelingzusje van wijlen Josina Dirkje, Leentje, moet dit een enorm verdriet zijn geweest. In zo’n korte tijd een broertje en (tweeling)zusje te moeten verliezen. Zoals in die tijd gebruikelijk werd er vermoedelijk niet veel meer over gesproken. Even slikken en weer doorgaan.
Het toeval wil dat ik een foto van deze Josina Dirkje in mijn gang heb hangen. En ik werd ook naar haar en mijn tante Jo vernoemd namelijk Maria Jozina.

Overigens Leentje ging nog een belangrijke rol spelen in onze familie. Zij en haar latere man Jan Dubbelman waren ‘de aanstichters’ van de verkering van mijn vader en moeder. Daardoor zit onze familie behoorlijk ingewikkeld in elkaar. Misschien ga ik het jullie ook nog weleens uitleggen.

Dit keer dus een dramatisch verhaal maar niettemin; vrolijk Kerstfeest!

Jeuk

Al een aantal weken heb ik ontzettende jeuk aan mijn bovenarmen. Hoe komt dat? Ik heb werkelijk geen idee, dus dat werd googelen. Al snel kwam ik op een website van huidconsult, maar wat ik daar las, daar werd ik niet blij van. Het is brachioradiale jeuk, een chronisch probleem dat zeer hardnekkig kan zijn. Ik besloot eerst maar even naar de huisarts te gaan. Hij had er nog nooit van gehoord. Dus ook bij hem dan maar even googelen.

Aangezien deze brachioradiale jeuk uit je nek kan voortkomen besloot ik maar eens naar mijn ‘kraak-mannetje’ te gaan. Daar kom ik eens in de zoveel jaar om mijn nek en rug weer eens even ‘recht’ te laten zetten. Gelukkig wist hij wel meteen waar ik het over had en begon hij meteen mijn nek te ‘kraken’. Na een paar ‘krik-krak’s’ ging ik opgelucht weer naar huis.

Inmiddels ben ik drie keer behandeld bij hem en de jeuk is niet verminderd. Helaas dus heeft dit niet geholpen. Er zijn nog een paar andere opties en mijn kraker gaat nu overleg plegen met een osteopaat om te kijken of hij misschien een oplossing weet.

Zo ben ik weer terecht gekomen in een medisch circuit van therapeuten terwijl blij was daar even van af te zijn.

Ik hoop dat er toch een oplossing komt want soms kan ik me echt niet bedwingen en krabbel ik mijn armen vuurrood. Oja, smeren met mentholzalf geeft ook verlichting. En zo ga ik iedere avond als een pepermunt naar bed.

Ps. Het ligt niet in mijn bedoeling om mijn aandoeningen via de blog met jullie te bespreken, maar omdat dit kennelijk niet vaak voorkomt dacht ik dat het misschien interessant zou zijn. Overigens als je mij een beetje kent weet je dat ik nooit iets ‘normaals’ mankeer. ‘The story of my life’.

Smart&sexy

Met deze kreet was ik afgelopen week gelokt naar een lezing op uitnodiging van het netwerk voor vrouwelijke ondernemers EVA. De plaats van handeling; de Naald in Naaldwijk. Aanwezig; zo’n vijftigtal vrouwelijke ondernemers uit Westland, Midden-Delfland en Delft. We gingen er eens even goed voor zitten. Op het podium stond een tafel met daarop een stuk of twintig paar pumps, met heel hoge hakken. De lezing werd gehouden door Lisa Portengen, u zou haar kunnen kennen van GTST en enkele reclamespotjes. Een leuke meid, met een vlotte babbel. Lisa heeft ook een eigen bedrijf Smart&Sexy. Met haar lezingen en boeken wil ze vrouwen inspireren nog meer uit het leven te halen dan zij al doen. Een mooi streven natuurlijk.

Haar tools om zaken duidelijk te maken waren onder andere schoenen. Met mooie zwarte pumps in de hand vertelt ze het verhaal van haar moeder die jong weduwe werd en nu weer zo verliefd is geworden. En ze geeft tussen de verhalen door ook tips om weerbaarder in het leven te staan. Sommige van de tips herken ik wel. Die heb ik door het leven te leven zelf wel geleerd. Maar er was ook tijdens de lezing veel interactie met het publiek. Vrouwen mochten vertellen wat voor pump zij wilden zijn. En daar kwamen natuurlijk heel leuke suggesties uit. Ik dacht alleen maar aan mijn eigen dirty pleasure namelijk mijn liefde voor de UGG. De meest on-sexy schoen aller tijden, maar ze zitten zo lekker.

Ze vertelde verder over haar persoonlijke mindset waarbij zij eigenlijk alles wat ze wenste ook kreeg. Een kwestie van in een hoge of lage frequentie leven. U kunt het nalezen op haar website. Sommige dingen vond ik persoonlijk wel een beetje ver gaan. Om je beslissingen te laten leiden door een vogel die op je hand poept? We kregen al met al een heleboel informatie waar we na de lezing mee terug gingen naar de foyer.

Daar aangekomen ging iedereen bij een tafeltje even lekker netwerken. Met voorafgaand, een pitch, waarin we vertelden hoe goed we eigenlijk zijn. Want dat had Lisa ons ook net ingefluisterd. Je moet veel meer opscheppen over jezelf. Want je bent goed zoals je bent.

Cursus

Ik ben een paar weken druk geweest met het volgen van twee interessante cursussen. Dit allemaal in het kader van het vinden van meer werk met name voor mijn eigen bedrijf Bureau Marjoke. Het UWV helpt hierbij en dat is natuurlijk heel mooi. Waneer je een cursus wilt volgen moet je er wel voor zorgen dat het in het vakgebied ligt dat zij aangeven.  En dat liggen deze cursussen. Het gaat namelijk allemaal over het maken en onderhouden van websites.

De eerste twee maandagen van deze maand zat ik bij de cursus WORDPRESS in Rotterdam. Samen met nog drie dames werden we onderwezen in de krachtige en boeiende wereld van dit website-format. En er is natuurlijk heel veel veranderd ten opzichte van jaren geleden. Toen was het maken van een website nog heel ingewikkeld. Nu is het ook nog niet heel makkelijk, maar als je de diverse disciplines een beetje doorhebt kun je er toch aardig mee werken.

Voor mij was er overigens al heel wat ‘gesneden koek’ want ik werk al langer met het programma. Maar we kregen er ook een mooi naslagwerk bij en dat is natuurlijk altijd handig. De twee daaropvolgende dinsdagen zat ik bij de cursus WEBREDACTIE, dit keer in Utrecht. Weer een kleine groep namelijk met z’n vieren inclusief de cursusleider.

We hebben van alles geleerd over hoe te schrijven voor een website. Het is namelijk erg belangrijk dat je je houdt aan deze regels want dan kom je hoog in de ranking bij Google. En Google beheerst eigenlijk (samen met YouTube) je vindbaarheid. Als je niet bij Google bovenaan staat  dan besta je eigenlijk niet. Zo kregen we heel wat tools aangereikt om je website beter in te richten. Het inspireerde mij enorm en ik begon thuisgekomen meteen mijn hele website om te gooien. Nu ben ik tevreden over het resultaat, maar ik ben er nog niet helemaal. Ik denk dat ik de komende weken nog wel aan het rommelen ben. Lees jij dit en wil je ook een eigen website? Neem dan gerust contact met me op, dan kunnen we de mogelijkheden bekijken.

Verslaafd

Verslaafd kun je aan van alles zijn. Ik ben bijvoorbeeld behoorlijk verslaafd aan breien. Ik kan eigenlijk niet meer zonder breiwerk op de bank zitten. Anderen zijn verslaafd aan computeren. De hele dag kijken of je vrienden iets gepost hebben op facebook of whatsappen. Mijn man en ik hebben al enige tijd een nieuwe verslaving. Het heet binge watching. Wat is het? Het urenlang kijken van series op de televisie.  Bijna vier op de tien Nederlanders kijken meerdere afleveringen van een serie achter elkaar. Deze zogenoemde bingewatchers kijken gemiddeld zo’n drie uur. En ik moet tot mijn schaamte bekennen dat wij er nog weleens een paar uur bij doen.

Het volgen van een serie was vroeger heel lastig. Precies op het spannendste moment (cliffhanger) moest je weer een hele week wachten op het nieuwe deel. Dat hebben wij nu niet meer. Door Netflix en HBO kunnen we zoveel afleveringen kijken als we willen en wel het moment dat wij er zin in hebben.

Zo wordt een regenachtige zondagmiddag geheel ingericht op het kijken van een tiental episodes. Slecht doorbroken door het inschenken van een drankje of een bezoek aan de wc. Eten doen we –geheel tegen mijn natuur- ook met bord op schoot.
Het is een verslaving ik heb u er al voor gewaarschuwd. Wat kijken jullie dan zoal? Wij hebben House of Cards gezien, Breaking Bad, Homeland, The Fall, The Vikings, Peaky Blinders, Boardwalk Empire natuurlijk Games of Thrones en een persoonlijke favoriet Sons of Anarchy. Allemaal met gemiddeld drie of vier seizoenen en daarvan weer tien afleveringen. Kunt u uitrekenen hoeveel uur wij al gekeken hebben. Maar ik moet er wel bij zeggen dat ik er ook heel veel bij gebreid heb.

Wil je mijn wekelijkse blog iedere week als link in een email krijgen? Geef je dan op via het inschrijfformulier onder de link BLOG

Zeil

Zeil trekken is een typisch Westlands begrip. Voor de duidelijkheid het gaat hier om het trekken van een enorm plastic zeil in een waterbassin. Ik ken namelijk geen andere plekken waar dit ook regelmatig gebeurt.

Zeil trekken doe je met dertig, veertig mannen en (soms ook) vrouwen en doe je met elkaar. Je staat minimaal tien centimeter in de modder aan een groot stuk zwart plastic te trekken. En je vindt het nog leuk ook. Dat komt door het saamhorige karakter van deze bezigheid.

Vorige week werd bij mijn broer Wim op de tuin een nieuw zeil in het bestaande bassin getrokken. Het oude zeil was helemaal verteerd en lag er al vanaf 1999 in. Wim trommelde overal mensen vandaan want zeiltrekken kun je niet alleen. Zo stonden er neven, zonen, Polen, buurmannen, schilders, vrienden, personeelsleden en collega-tuinders allemaal klaar om de klus te klaren.

En het was een pittige klus, want het had hard geregend de dagen ervoor. Dus het parcours was lekker drassig. Onder leiding van de opper-zeiltrekker moeten de bevelen worden opgevolgd. Deze bevelen bestaan voornamelijk uit de kreten; trekken, verspreiden, buigen, omvouwen en allee hup!

Vooral deze laatste kreet klonk regelmatig uit de ‘put’. Zelf posteerde ik me op een goede uitkijkplek en maakte van deze bijzondere gelegenheid foto’s en video opnamen. Alles voor het nageslacht natuurlijk, maar ik had maar wat graag ook even getrokken. Echter laat mijn fysieke kracht dit niet toe. Na 1,5 uur was de klus wel geklaard en werden de laarzen en pakken afgespoten. Een groep vertrok meteen naar huis of werk met onder de arm een heerlijke snit van de bakker. Ook dit is een goede traditie. Anderen namen nog even een bak koffie en een lekker stuk gebak.

Het zeil is weer gelegd en kan weer jaren mee. Zo is de goede waterkwaliteit voor de prachtige orchideeën die mijn broer en schoonzus telen weer gewaarborgd voor de toekomst.

President

Ik ben benieuwd hoe Hillary en Donald vannacht geslapen hebben. Ja, ik weet het, er is tijdverschil, maar toch. Het moet voor hen toch wel ontzettend spannend zijn. Eindelijk is het dan vandaag 8 november 2016 en kan het circus echt beginnen.

Zelf heb ik niet zoveel met Amerika. Natuurlijk wil ik er nog wel een keer naar toe, maar ik heb eigenlijk geen haast. De verkiezingen vind ik wel spannend. De afgelopen weken heb ik menig documentaire gezien en ik ben eigenlijk blij dat ik niet hoef te stemmen. Al zou ik het natuurlijk wel weten. Voor mij is het niet zo moeilijk, want ik stem sowieso altijd op een vrouw. Dus in dit geval…

Over zo’n 48 uur zullen we het weten en het lijkt mij een close finish te worden. En natuurlijk krijgen we dan nog het gezeur dat die nare Donald zich niet bij de uitslag gaat neerleggen. Wat een geneuzel. Je zou erom moeten lachen als je niet wist dat het om zulke grote belangen gaat. Ook wij in Europa moeten verder met Amerika tenslotte.

Om een inkijkje in het reilen en zeilen van de president te hebben hebben wij met veel interesse de serie ‘House of Cards’ met Kevin Spacey gevolgd. Als je dat ook hebt gedaan dan weet je inmiddels dat de werkelijkheid niet veel zal verschillen van deze zogenaamde fictie. Dan hou je je hart vast. Intriges en zelfs moord worden niet geschuwd. Het is wel een ongelooflijk goede serie. Wij wachten in spanning op de nieuwe episodes.

De Amerikanen wens ik vandaag maar ook alle volgende dagen veel wijsheid toe en voor Amerika zelf ‘God Bless You’.