British

Sinds we enkele dagen het vaste land van Europa verruild hebben voor Groot-Brittannië zijn onze vooroordelen ten opzichte van de Brit behoorlijk bijgesteld. Wij dachten:

-de Brit is altijd wit en vol met tatoeages.

Dit blijkt niet zo te zijn want we zagen Britten die heel erg bruin waren en geen Afrikaan. Er lopen er wel met tatoeages, maar niet meer dan in Nederland.

– de Brit is slecht gekleed.

Dat klopt nog steeds, maar onderweg tijdens onze reis zagen we ook wel leuke modezaken. Vooral de bruidsmode is heel bijzonder hier.

Overigens zien we nog wel regelmatig zogenoemde ‘Onslow’s’ hier lopen, dat zijn mannen in een hemd en met een trainingsbroek aan.

-De Brit is horkerig.

Nou dat is zeker niet het geval. Ze bieden juist overal hun excuses voor aan, soms op een onderdanige manier. Toen Hans zijn hoofd stootte tegen een laag plafond, maakte de Brit excuses dat het plafond niet hoger was.
Daarnaast zijn ze super-vriendelijk en zeggen ze zeker op 1 dag wel honderd keer sorry.

De vrouwen zeggen er nog heel lief ‘love’ achter.

-Het Britse eten is niet lekker.

Ook dat moeten we weerleggen, we hebben inmiddels al enkele keren heerlijk gegeten in een pub of hotel. En ook betaalbaar.

-In Engeland is het weer niet goed.

Wij hebben al dagenlang prima weer. Geen regen in ieder geval en als het regent dan is het ’s nachts. Aan de kust is het heerlijk en schijnt de zon volop.

Wat we verder nog meemaakten. De man in de wijngaard waar we een dag mochten staan maakte ons een compliment dat we zo goed Engels spraken. Ik moest meteen denken aan mijn Engelse lessen van mevrouw Engelsman (zo heette ze echt). De klas van MAVO-4 bracht haar tot wanhoop door haar tot het uiterste te tergen, zo erg zelfs dat zij haar bril uit pure woede kapot gooide. Met terugwerkende kracht schaam ik mij diep voor deze situatie.

Wij vinden het leuk om Engels te spreken en het gaat ons ook goed af. Dat vind ik ook een heel groot voordeel van Engeland. Je kunt je in ieder geval verstaanbaar maken. Wij trekken verder de zuidelijke kust af en hebben het goed. Het weer is prima en het materieel houdt zich ook nog goed. Dat wil zeggen onze camper brengt ons overal waar we zijn willen.

Block

Ook als je wekelijks een blog schrijft heb je weleens last van een writersblock. Of in goed Nederlands een ‘schrijversblokkage’. Dat betekent dat je even niet weet over wie of wat je moet schrijven. Wel hoorde ik deze week een bijzonder ontroerend verhaal, dat veel indruk op me maakte. Het gaat om een jongen die uit Eritrea is gevlucht voor het regime, of voor een boze stiefmoeder, dat vertelt het verhaal even niet. Hij is in ieder geval voor veel geld door mensensmokkelaars geronseld. De tocht ging eerst door de woestijn tot ze bij de zee aankwamen. Het lijkt een Apocalyptisch verhaal, maar is voor heel veel vluchtelingen een werkelijkheid. Volgens de jongen; laten we hem Tesfay (mijn hoop) noemen, was het overleven van de woestijntocht veel moeilijker dan de tocht over de zee in een wrak bootje. Dat geeft al te denken. Aangekomen in Italië begon een lange tocht naar Nederland. Wat daar allemaal onderweg is gebeurd met Tesfay weet ik ook niet. Zelf had hij in Libië al spijt van zijn beslissing, maar ja, het geld was betaald. Zijn familie had zich in de schulden gestoken voor zijn toekomst, dus kon hij onmogelijk terug. Tesfay komt aan in Nederland en wordt ondergebracht in een AZC in Dordrecht. Hij krijgt er zelfs vrienden. Van een vriend van ons krijgt hij Nederlandse les (dit is echt waar). Hij is zelfs een goede leerling. Toch knaagt er iets aan Tesfay. Hij kan de zon eigenlijk niet meer zien schijnen. Wat moet hij met zijn nog jonge leven? Wie zit er op hem te wachten? Waarom zou hij nog verder gaan?

Tesfay is al enkele dagen vermist opgegeven vanuit het AZC als zijn lichaam gevonden wordt in de Merwede. Hij is geduwd, gevallen of gesprongen. We zullen het nooit weten.

Zoals Tesfay zijn er veel vluchtelingen naar Nederland gekomen. Wij noemen ze soms gelukszoekers. Maar als je al deze ontberingen hebt doorstaan, vindt je dan het geluk? Ik denk dat dit maar voor weinig mensen bestaat.

Vernissage

Onder de titel ‘All our roots are green and blue’ opende mijn broer Bram van Baalen samen met videokunstenaar Ditmar van Dam afgelopen zaterdag zijn expositie in het Kunsthuis 18. Eerst iets over Kunsthuis 18, vroeger was deze ruimte gesitueerd in een gewoon woonhuis. Tegenwoordig zit het in een voormalige garage aan het Zuideinde 6 in Naaldwijk welke –gedeeltelijk- ingericht is als expositieruimte. Een prachtige lichte ruimte waar de schilderijen van mijn broer prachtig uitkomen. Samen met zijn vrouw en mijn schoonzus Ada werd de expositie afgelopen week ingericht.

Het was zaterdag heet, maar dat weerhield de mensen er niet van om te komen kijken. Het was dan ook een heel bijzondere expositie aangezien Bram wel in Naaldwijk geboren is maar al weer ruim veertig jaar op de Zuid-Hollandse eilanden woont. In Spijkenisse had hij tot voor kort zelfs een eigen galerie. Echter door de verkoop van het pand moest The Window zijn deuren sluiten. De kunst van de ex-Westlander is niet alleen op de expositie te zien. Zijn schilderijen hangen ook in diverse galeries en worden ook met enige regelmaat verkocht of uitgeleend. Daarnaast heeft Bram tegenwoordig ook beschilderde vazen in zijn collectie.

Het publiek werd afgelopen zaterdag erg enthousiast en dat was niet in de laatste plaats vanwege de speciale openingshandeling. Bij Kunsthuis 18 exposeer je namelijk altijd samen met een jong talent, onder het thema Greenport People, ruimte voor jong talent.

Bram dacht daarbij meteen aan Ditmar van Dam, de zoon van vrienden van hem. Ditmar is in 2015 afgestudeerd als grafisch vormgever aan de kunstacademie in Den Haag. Het bijzondere is dat hij de schilderijen van Bram tot leven heeft gewekt in een animatie van een paar minuten. Het filmpje gaat over een donzig pluizenbolletje dat de ‘wijde’ wereld ingaat. Om de animatie te maken moest Ditmar soms een uitsnede van de tekening wel meer dan honderd keer over ‘elkaar leggen’ om de beweging goed te krijgen. Een heel tijdrovend karwei dus. Maar met de prachtige muziek van Coldplay werd het een filmpje waarbij het kippenvel –ondanks de warmte- bij veel van de aanwezigen ontstond.

De expositie is nog te zien tot en met 25 juni a.s. Het Kunsthuis 18 is geopend zaterdag en zondag van 13.30 tot 16.30 uur. De expositieruimte is 1^e Pinksterdag gesloten, maar 2^e Pinksterdag geopend. Meer informatie over de kunstenaars: www.bramvanbaalen.nl en www.ditmarvandam.nl

Genesis

Bij ons thuis werd bij het warme eten, na de prak en voor de pap, voorgelezen uit de Bijbel. Dat was heel normaal. Mijn ouders, beide Nederlands Hervormd opgevoed, hielden zich hun hele leven aan dit ritueel. Zelf vond ik het een heerlijk moment. Tenminste toen ik nog klein was. Ik klom –wel tot een leeftijd van 10 jaar- bij mijn vader op schoot en luisterde, met een rotsvast geloof maar later met scepsis, naar de prachtige verhalen die in de Bijbel staan.

Praktisch ieder jaar las mijn moeder de verhalen uit het eerste boek Genesis. Vermoedelijk sloeg ze een heleboel over want ze kwam ook altijd precies met Kerstmis uit bij het Kerstverhaal en met Pasen bij het Paasverhaal. En ze had -net als ik- ook lievelingsverhalen. Daar hoorde zeker het verhaal van Jozef uit het boek Genesis bij.

Afgelopen vrijdag waren we bij Theatergroep ‘Het Wilde Westen’ (voorheen St. Jan Baptist ’93 en Epicentrum Toneel) in de nieuwe Theaterloods in Naaldwijk. De voorstelling begon al om half zes en was verdeeld over drie ‘bedrijven’. In totaal bijna vijf uur toneel; is dat niet wat veel? Nee, het was fantastisch.
Het verhaal Genesis begint natuurlijk met de beroemde woorden ‘In den beginne’. Maar in het toneelstuk begon het met een prachtige proloog van Jacob. Hij, één van de aartsvaders, had een belangrijke rol in het stuk. Maar al snel maakten we kennis met Adam en Eva, gaan we op in de broedermoord van Kaïn en Abel en zo vlogen we door de verschillende bijbelverhalen heen. Natuurlijk het verhaal van Abraham die zoveel hield van zijn vrouw Sara die hem pas op hoge leeftijd een kind schonk. Ik zal het op jonge leeftijd niet gek gevonden hebben maar nu ik inmiddels zelf al weer wat jaren Sara ben kan ik het wel begrijpen.

Na de tweede pauze –waarin we gelaafd en gefoerageerd werden- werd het tijd voor de lotgevallen van Jacob. Ook zijn vrouw Rachel –waar hij jarenlang voor moest werken om haar te mogen trouwen- raakte moeilijk zwanger. Toch kreeg ze twee zonen, Jozef en Benjamin. De andere zonen van Jacob waren jaloers op de oogappels van hun vader. Eigenlijk zijn de verhalen van alle tijden, al kon ik mij sommige gruwelijke verhalen zoals de verkrachting van Dina en de besnijdenis en moord op de mannen uit Sichem niet herinneren. Mijn moeder vond ze vermoedelijk niet geschikt voor onze kinderoren.

In ieder geval hebben we ademloos zitten kijken en luisteren naar de spelers. De voorstelling was vanaf de eerste minuut tot de laatste boeiend. Mede door de eigentijdse kleding en teksten en het mooie ingetogen spel van de celliste van The Stolz Quartet. Maar de voorstelling bracht ook weer heel veel herinneringen naar boven. Zozeer zelfs dat ik het Boek er deze week weer eens op heb opgeslagen. Om weer eens te lezen over Jozef…

De voorstelling gaat vermoedelijk in reprise in oktober. Houdt u de agenda in de gaten. www.tghetwildewesten.nl

Oorlog

De laatste weken stonden in het teken van de herdenking van de Tweede Wereldoorlog; de gevallenen werden geëerd, de bevrijding ‘gevierd’. Dat deed mij denken aan een oorlogsverhaal uit onze familie, namelijk van mijn opa Bram van Baalen (1890-1984) uit Naaldwijk.

Het verhaal is ook opgetekend in het boekje ‘Stad binnen de vesting’ dat in 1990 werd uitgegeven door de Historische werkgroep Oud ’s-Gravenzande.

We schrijven vrijdag 10 mei 1940; de aanval op Nederland was begonnen.

Toen in 1939 de mobilisatie werd afgekondigd werden ook in het Westland schuren en opslagloodsen gevorderd om soldaten te huisvesten. Ook in de bollenschuur van mijn opa van Baalen werden een twintigtal Nederlandse soldaten ingekwartierd.
Omdat Bram ook erg van geweren hield en zelf een jachtgeweer en een kogelgeweer bezat werd daar in de schuur vaak over gesproken. Het schoonmaken en in- en uit elkaar halen van het dienstgeweer van het Nederlandse leger was voor Bram van Baalen, die nooit een dag in het leger doorgebracht had, geen enkel probleem.

In de meidagen van 1940 vertrokken de soldaten naar het front en maakte tuinder Bram van Baalen de spannendste tijd van zijn leven mee. Hij schoot tijdens de eerste oorlogsdag op vliegtuigen van de Duitsers, louter uit onvrede en woede over de bezetting. Juist in de eerste meidagen had Bram een spiksplinternieuwe wagen gekocht. Een Hansa, waarvoor hij na inruil van zijn oude auto, 1.100  gulden betaalde.

Omdat de oorlogsdreiging groot was wilde Bram nog een keer kijken naar zijn land aan de Haak in Hoek van Holland. Rond de tijd dat Bram met de auto de dijk opkwam, landden er Duitse parachutisten om en rond het Staelduinse Bos. Het bleek dat zij verkeerd gedropt waren, want zij moesten eigenlijk bij het Ockenburgse Bos zijn.

Bram reed richting Heenweg en passeerde bij de Heenwegbrug twee Nederlandse soldaten waarvan er één in zijn arm was geschoten.
Bij de oprit van de Maasdijk werd hij aangehouden door een Duitser die de deur van de auto openrukte, bij hem instapte en een  pistool tegen zijn hoofd drukte terwijl hij hem toebeet ‘Fahren schnell’. Boven op de Maasdijk moest hij uitstappen waarna zijn auto aan de hand van een boekje werd getaxeerd. Hij ontving een vordering bon met daarop vermeld het bedrag van de schadevergoeding. Medegedeeld werd dat hij dit bedrag kon innen bij de Oberleutnant in Schiedam.
Bram werd in een soort geïmproviseerd gevangenkamp vastgehouden. Na verloop van tijd mocht hij toch naar huis. Totaal verbijsterd zal hij naar huis gelopen zijn.

De Duitse soldaten echter kwamen niet ver. Aan de Naaldwijkseweg in ‘s-Gravenzande stuitten zij op een patrouille Nederlandse soldaten. De wagen van Bram kwam midden in de vuurlinie terecht en werd zwaar beschadigd achtergelaten door de Duitsers. Bram wist de auto terug te slepen naar de Opstalweg, waar de automobiel gedurende de oorlogsjaren gestald werd in de schuur. De auto werd expres niet gemaakt omdat alle auto’s uiteindelijk gevorderd werden.

Er zijn meer verhalen over de oorlogsjaren van mijn familie. Wellicht komt er nog een keer één voorbij. Bijzonder is wel dat ik een kopie heb gevonden van het bewijs dat dit verhaal echt is gebeurd.

Polder

We vertrokken vrijdagmiddag –eigenlijk redelijk onverwachts- met de camper naar de polder. Niet te ver van huis, het werd de Krimpenerwaard. Ooit in een ver verleden toen ik nog op de bloemenveiling werkte, organiseerde de personeelsvereniging een autorally naar deze streek. We reden langs de Vlist en we gingen naar Gouda en Schoonhoven. Nu ruim dertig jaar later kan ik me niet veel meer herinneren van de rally, behalve dat het gezellig was.
Bij ons was het ook gezellig, zeker toen we aankwamen op Hoeve ‘Vreede is Rijckdom’, de domicilie van Boer Tom. En ik verzeker u; boer Tom is niet dom. Eind vijftig, tot een jaar of tien geleden nog vrijgezel tot hij in Amsterdam een Thaise vrouw tegenkwam. Echt, ik verzin het allemaal niet. Wij kregen het hele verhaal van boer Tom zelf te horen. Porn, de Thaise en boer Tom zagen wel iets in elkaar en kregen verkering. Omdat Porn toch –schatting van Hans- wel twintig jaar jonger is, wilde ze een kindje van boer Tom. Maar dat ging zomaar niet; eerst naar de dokter voor een gezondheidsverklaring. (Dat was boer Tom vermoedelijk gewend bij de koeien). En na het bezoek aan de dokter volgde al snel een nieuw bezoek want Porn was binnen een vloek en een zucht zwanger. Eind goed al goed, samen met hun dochter zorgen ze voor de boerderij en de naastgelegen –best wel grote- camping.

Boer Tom is de rotste niet en vertelt verder dat Porn zo graag kookt. Daarom heeft hij in de schuur een heuse bar en restaurantje gemaakt. ‘Porn’s Taveerne’ staat er met een groot bord op. Helaas voor ons was Porn’s Taveerne in het voorseizoen nog niet open en moesten we het weer gewoon met bloemkool en aardappelen doen.

Maar goed tot zover de liefdesgeschiedenis in de polder.

Natuurlijk hebben we weer gefietst en het was gelukkig niet zo koud als de vorige keer. Op zaterdag gingen we naar de markt in Gouda, waar heel veel kaasboeren staan. Dus de verleiding werd natuurlijk weer groot. Zondag zette Hans met de knooppunten een prachtige route uit naar Schoonhoven. Heen door Stolwijk en de polder en terug langs het mooie riviertje de Vlist. In het voorjaar met de bloeiende Japanse Kers is natuurlijk de natuur schitterend. Zondagmiddag namen we telefonisch afscheid van boer Tom. Hij was nergens te vinden op de boerderij, daarom schoof ik met de filosofische gedachte ‘Vreede is Rijckdom’, de verschuldigde 25 euro voor twee nachten door de brievenbus.

Vormgeving

Het liefste zou ik er de hele dag mee bezig zijn. Waarmee vraagt u zich af? Met vormgeving. Het ontwerpen van boeken, brochures, nieuwsbrieven; noem maar op. Daarom maak ik ook zo graag boeken. Om iets moois te maken moet je wel tijd uittrekken. Eerst ga ik natuurlijk in gesprek met de opdrachtgever. Bijvoorbeeld iemand heeft een levensverhaal geschreven en wil daar een boek van laten maken. Het maakt niet uit of het boek nu al geschreven is of niet. Je begint altijd met de vraag; hoeveel boeken zou je willen hebben? Met andere woorden wat kun je verkopen, weggeven of anderszins. De oplage is voor de vorming van een kostprijs heel belangrijk. Verder natuurlijk ook de keuze tussen een harde of slappe kaft, de afmeting van het boek en het aantal pagina’s. Ook de prijs voor full-color en zwart wit is bepalend voor de kostprijs van het boek.

Als dit een beetje duidelijk is ga ik het boek eerst lezen en probeer ik de opdrachtgever te enthousiasmeren voor mijn ideeën. Bijvoorbeeld ten aanzien van het formaat, het lettertype, de interlinie en of er wel of geen foto’s in het boek komen.

Wanneer al deze zaken duidelijk zijn ga ik ermee naar de drukker. Omdat ik al bijna twintig jaar heel nauw samenwerk met mijn eigen drukker uit Poeldijk is de keuze voor de offerteaanvraag nooit moeilijk.

Nadorp Druk in Poeldijk heet tegenwoordig Upscore –indrukmakers, maar drukten in 2000 al mijn eerste boek ‘Het jaar van de Krab’. Ondertussen zijn er uit het Poeldijkse familiebedrijf al zeker een tiental van mijn boeken gekomen.

Het fijne van een ‘eigen’ drukker is dat je gewoon even binnen kan lopen om je ideeën te bespreken. Het is altijd spannend waar de drukker dan zelf mee komt, maar we komen er altijd uit.

Na ontvangst van de offerte  ga ik aan de hand daarvan mijn kosten berekenen. Ik maak altijd een all-in prijs waarbij ik natuurlijk nooit helemaal kan inschatten hoeveel tijd ik in het boek moet gaan steken. Maar daar komt natuurlijk ook een stukje ervaring om de hoek kijken. Daarnaast vind ik het zo leuk om te doen en probeer ik nooit de hoofdprijs te rekenen. Het moet allemaal wel betaalbaar blijven.

Dan wordt alles doorgesproken met de opdrachtgever en als deze eenmaal akkoord gaat, trek ik me terug achter de MAC. Ik kan dan alle begrip van tijd verliezen als ik bezig ben. Regelmatig vergeet ik te eten of te koken en zou ik het liefste doorwerken tot het helemaal klaar was.

Momenteel zit ik weer in een dergelijk proces, dus als je me even niet te pakken krijgt dan weet je waar ik mee bezig ben.

Streek

U kent mijn voorliefde voor het Westland en mijn niet aflatende drang om onze mooie streek te promoten. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen oog heb voor andere plekken in Nederland. Wij waren op onze maidentrip van 2017 afgelopen weekeinde met de camper neergestreken in Ossenzijl. Voor uw informatie; het ligt in Overijssel vlakbij de plaatsjes Muggebeet en Nederland. Dat moet genoeg zijn.

Ossenzijl is vooral bekend om de Weerribben-Wieden; een uniek stukje land/water waar de rietteelt nog op een schijnbaar ouderwetse manier wordt uitgeoefend. Het ouderwetse eraan is vermoedelijk alleen het verbranden van het kaf dat van het riet komt. De bundels worden echter volledig automatisch met een herrie makende machine ontdaan van het kaf. Ik heb er wel wat met riet. Zo vertelde ik, terwijl we op de fiets de ontelbare bruggetjes namen, aan Hans, dat mijn overgrootvader Dubbelman ook rietsnijder was in Lage Zwaluwe. Hij was soms weken van huis om in de Biesbosch zijn karig loon te verdienen.

Maar dit terzijde.

De Weerribben zijn nu nog niet op het allermooist. Maar de oogst van het riet is nu wel in volle gang. Wij hadden er bijna geen oog voor. De reden; het was zo koud op de fiets dat we bijna bevroren. De koude Noordenwind hadden we minimaal een tiental kilometers tegen zodat we het ‘snot voor de ogen hadden’; aldus Hans. Gelukkig hadden we wel een winterjas meegenomen, maar helaas de muts en handschoenen thuisgelaten.

Maar al met al waren het leuke dagen. We hebben veel gelezen, gekaart en gedobbeld en we keken Homeland op een piepklein schermpje omdat de wifi bij de boer waar we kampeerden niet zo sterk was. Dat is echt kamperen hè.

In Ossenzijl maakten we kennis met buurtsuper Braad. Braad zelf stond achter de toonbank en heeft alles in huis wat je nodig hebt. Alleen heeft hij er 1 of 2 van, dus je moet wel op tijd zijn. Heerlijk die oude nostalgie van een buurtwinkeltje opsnuiven.

Wij hebben genoten van Ossenzijl en ondanks het koude weer is het daar heel mooi. Maar ruim 150 kilometer verderop tussen de kassen ook.

Show

Ik kijk al tientallen jaren naar America’s Top Model en naar Hollands Top Model op TV en koester een stille wens om ook een keer te mogen ‘shinen’ op een catwalk. Vorige week dinsdag kwam mijn wens uit. Het netwerk voor vrouwelijke ondernemers in het Westland EVA had op uitnodiging van één van haar leden, Marijke Laarman van Dichoso Fashion in Naaldwijk, een modeshow georganiseerd voor eigen leden. Het leuke was dat uit de leden ook de mannequins werden geronseld. U begrijpt dat ik me dat geen twee keer liet zeggen. Al moest ik wel even slikken want de organisatie wilde van alles van me weten; mijn kledingmaten, kleur haar, schoenmaat etc. Nu ben ik toevallig deze winter wel wat kilootjes afgevallen, maar de slankste ben ik zeker niet. Echter ben ik van mening dat het aantal vrouwen met een maatje hoger ligt ten opzichte van vrouwen met maatje 36. Dus vorm ik een mooi voorbeeld van een volslanke vrouw.

De week voor de modeshow ging ik al passen en werden er voor mij een viertal setjes samengesteld. Sommige kledingstukken die ik aankreeg zou ik persoonlijk nooit kopen, maar als mannequin ben je natuurlijk gewoon ‘paspop’ en moet je –heel professioneel- geen eigen mening hebben. Trouw deed ik dus alles aan wat mij aangereikt werd. Een sjaaltje hier, een tasje daar en schoenen -die ik nooit zou kopen- aan mijn voeten; het werd steeds toch een leuk geheel.
Op dinsdagmiddag voorafgaand aan de modeshowavond werden we verwacht in de tent waar we om moesten kleden. Ik kreeg zelfs een eigen kleedster  en samen met de vijf andere mannequins moesten we in sneltreinvaart zeven setjes doorpassen. Alles moest er natuurlijk perfect uitzien en aangezien we in tweetallen liepen was onze omkleedtijd beperkt.
Na het doorpassen gingen we naar Changes Kappers om daar ons haar en make-up te laten doen. Marina, ook een lid van de EVA’s, maakte een heel modern kapsel waarbij mijn haar door toedoen van poeder heel hoog werd gekapt. Een halve bus haarlak erin en zo zou het de avond wel overleven.
De modeshow werd natuurlijk ook voorzien van hippe muziek en rond half negen gingen we van start. En het ging als een geoliede machine. Niet alleen ik, maar ook de andere meiden hadden er erg veel lol in. En onze toeschouwers vermaakten zich ook prima. Er klonken regelmatig complimenten en een luid applaus na afloop. De hele modeshow duurde drie kwartier en ik kreeg er een enorme positieve boost van.
Na de modeshow mocht iedereen naar hartenlust passen en natuurlijk kopen. Ik was woensdag bij het passen al gevallen voor een rode, feestelijke zomerjurk en die hangt nu bij mij in de kast.

Gala

Afgelopen dinsdagavond was het boekengala in de Naald in Naaldwijk. Dat kan bijna niemand zijn ontgaan in het Westland, want er was veel reclame gemaakt voor het evenement. Dat resulteerde in een volle ‘bak’ met o.a. veel schrijvers van  ‘Schrijvers tussen de kassen’. Zelf ben ik ook al sinds jaar en dag lid van de vereniging. Daar heb ik in eerdere blogs al aan gerefereerd.

Er was ook een schrijfwedstrijd. Al maanden voor het boekengala uitgeschreven en bijna alle ‘schrijvers tussen de kassen’ deden mee. Wie uiteindelijk heeft gewonnen is mij niet helemaal duidelijk. Maar ik was niet genomineerd, al had ik best een leuk verhaal ingestuurd (vond ik zelf). Het centrale boekenweekthema ‘Verboden Vruchten’ moest erin verwerkt zijn. Ik had een verhaal geschreven over een meisje dat verliefd was op Ronnie Tober. Hij had in de jaren zestig een hitje met het lied ‘Verboden Vruchten’. Overigens een volkomen belachelijke tekst (zie hieronder), maar het was wel het eerste wat mij te binnen schoot toen ik het thema hoorde.

Afijn, ik heb voor het eerst dus echt een verhaal verzonnen. En dat viel nog lang niet mee. Normaal gesproken verwerk ik in mijn verhalen veel over mijzelf, maar dat kon nu niet, want ik was in de jaren zestig nog geen tien jaar oud. En kon dus nog niet verliefd zijn op Ronnie Tober. Maar het meisje in mijn verhaal wilde heel graag een ontmoeting met Ronnie regelen. Uiteindelijk kwam ze terecht bij de manager van Ronnie die haar in welverstaande woorden uit de droom hielp. Nee, zij kon Ronnie niet ontmoeten, want hij hield niet van vrouwen! Dat was natuurlijk een enorme deceptie. Nou, dat was dus ongeveer de strekking van het verhaal.
Het boekengala had een zeer gevarieerd programma met Fresku, een rapper die bijzonder ontroerende teksten voordroeg. Echter als je zijn nieuwe cd beluistert dan heeft hij zijn programma van dinsdag aangepast aan het publiek. Maar het was leuk. Zo ook Jules Deelder, die toch als enfant terrible gezien werd, maar helemaal op dreef was. En de avond werd zeer vakkundig en met veel humor aan elkaar gepraat door comédienne Margriet Bolding. Ze komt april 2018 naar de Naald, dus let op. Dichter en performer Justin Samgar las voor uit eigen werk en wist het publiek ook te boeien.

Na het programma in de grote zaal begon het feest in de foyer. Jammer dat de uitreiking van de prijzen voor de verhalen- en dichtwedstrijd daardoor een beetje –voor mijn gevoel- te weinig aandacht kreeg. Maar we kijken al weer uit naar het boekengala in 2018.

-0-0-0-0-0

Tekst Verboden Vruchten:

Lyrics licensed by LyricFind

Ronnie Tober – Verboden Vruchten

Een stewardess die pas in Amerika was bracht de nieuwste lipsticks mee
Voor elke dag een andere smaak in haar tas dat leek een man geen gek idee

refr.:
Ze smaakt naar kersen (kersen), sinaasappel (sinaasappel), cola (cola)
Pepermunt (pepermunt), caramel (caramel), ananas (ananas)
Maar ik zeg er wel bij
Verboden vruchten, verboden vruchten
Verboden vruchten, voor iedereen behalve voor mij
Verboden vruchten, verboden vruchten
Verboden vruchten, voor iedereen maar niet voor mij

U begrijpt, ik heb dat meisje meteen aan m’n ouders voorgesteld
En toen m’n vader vroeg, “wat is-t-er voor 1?” heb ik ‘m uitgebreid vertelt

refr.

We gingen hand in hand, samen al gauw naar de burgerlijke stand
En op de vraag “belooft u haar eeuwige trouw” heb ik gezegd “natuurlijk want”

refr.

Voor iedereen maar niet voor mij
Voor iedereen maar niet voor mij

Bezoek

‘Bezoek Westland’ is de naam van de gelijknamige website www.bezoek-westland.nl en als zodanig hét uithangbord van toeristisch Westland. En er zijn natuurlijk altijd nog mensen onder ons die vinden dat het woordje toeristisch niet bij het Westland hoort. Die moet ik persoonlijk toch ongelijk geven. Ik vind het Westland heel mooi. Het lijnenspel van de kassen en warenhuizen, de weerspiegeling van dit lijnenspel in het water en de bijzondere lichteffecten op het glas. Het is uniek. Daarbij zitten wij vlakbij –rustige- stranden en zee, hebben we leuke dorpskernen en ook nog mooie oude monumenten. Er zijn kilometerslange fiets- en wandeltochten te maken en door de vele vaarten en sloten vaartochten, allemaal bewegwijzerd met knooppuntenborden. Aanbod genoeg dus.

Vorige week maandag werd het toeristisch seizoen geopend met een gezellige bijeenkomst bij de Rabobank in De Lier. Bij elkaar waren met name de vele partners van Bezoek Westland, variërend van rondvaartboothouders tot watersporters, strandtenthouders tot campingbazen. Tevens aanwezig diverse B&B- eigenaren en natuurlijk horecaondernemers en niet te vergeten de diverse subsidiegevers. De werkgroepen hadden goed hun best gedaan en tijdens de bijeenkomst werd trots de nieuwe folder en de plattegrond met highlights van het Westland gepresenteerd. Daarnaast zijn er door het gehele Westland diverse zogenoemde hashtag-borden geplaatst. Deze borden zijn bruin van kleur en staan op bijzondere fotoplekken. Het is de bedoeling dat iedereen de borden of de plekken massaal gaat fotograferen en de resultaten op facebook, instagram en twitter plaatsen. Een moderne manier van communiceren die uiteindelijk het Westland ‘op de kaart’ moet zetten.

In ieder geval is de plattegrond al een mooie manier om mensen snel wegwijs te maken in onze streek. Ik weet uit ervaring dat als je in een nieuwe omgeving bent een kaart toch altijd de makkelijkste manier is om je te oriënteren op doe-dingen. Zo zijn wij ook altijd blij als we met de camper ergens komen waar dergelijke folders of plattegronden aanwezig zijn. Inmiddels heb ik in de camper al een aardige stapel plattegronden verzameld uit zowel binnen- als buitenland.

Uiteindelijk is het de bedoeling dat er nog meer mensen partner worden van Bezoek Westland. Heeft u dus een bedrijf dat toeristen zou kunnen ontvangen (tuinbouwbedrijven zijn natuurlijk ook van harte welkom) of runt u een B&B of restaurant? Dan kunt u contact opnemen met info@bezoek-westland.nl voor meer informatie over Bezoek Westland.

Foto’s van Angela Enthoven