Mart
Mijn Amerika, heet het nieuwe boek van Mart Smeets. En je hebt of een enorme hekel aan hem of je vindt hem leuk. Ik ben van de laatste categorie, al gaat het bij mij niet zo ver dat ik gek op hem ben. Ik kan hem gewoon waarderen, laten we het daarop houden.
Waarderen, vooral omdat hij jarenlang onderdeel uitmaakte van de driewekelijkse Tour de France-uitzendingen. Al dan niet voor een mooi oud kasteel of op een verlaten parkeerterrein. Mart Smeets was er altijd en wist er iets van te maken.
Daarom had ik een kaartje gekocht om afgelopen woensdag naar de bibliotheek van Wateringen te gaan om te luisteren naar een ‘lezing’ van Mart Smeets. De hele bibliotheek zat vol met Mart-fans. Hij werd zogenaamd geïnterviewd door een medewerker van de WOS. Maar De Mart laat zich niet interviewen, want hij praat gewoon aan één stuk door. De ene anekdote na de andere wordt voor het voetlicht gebracht. Hij weet het wel boeiend te vertellen, eigenlijk net zoals in zijn boeken. Mart Smeets is blij dat hij niet meer hoeft te verschijnen op tv. (al doet hij dat nog steeds weleens bijvoorbeeld bij de Wereld draait door). Maar vervelen doet deze eminente grise van de Nederlandse TV zich zeker niet. Hij heeft het juist erg druk. Maar het boek ‘Mijn Amerika’ te schrijven was een droomwens van hem. Hij is tientallen keren in het immense land geweest en heeft veel meegemaakt. De meest in het oog vallende verhalen zijn nu gebundeld in het boek. Een aanrader voor als je nog een keer naar de States wil. En die plannen hebben wij wel; maar dan pas over twee jaar. Dus alle tijd om het, natuurlijk, aangeschafte boek te lezen. Voor Hans heeft De Mart speciaal een opdracht geschreven; ‘Voor Hans, eens moet het ervan komen! Go West, young man (in 2019)? Doen! Mart Smeets’
Na het verkrijgen van de handtekening en opdracht kon ik het toch niet laten om nog te vragen naar zijn mooie Noorse truien. “Die heb ik nog ergens liggen in een vuilniszak”, was zijn antwoord. En de volgende handtekening moest alweer gezet worden.